Mijn MinderMiniMannen
Zoals beloofd, de update van mijn MinderMiniMannen…
Te beginnen met de oudste; mijn na-de-zomervakantie-achtstegroeper. Groep acht! Nog maar een jaartje en dan mag het naar de middelbare. Wordt een belangrijk jaar, zijn nieuwe school uitkiezen. Momenteel hebben we werkelijk nog geen idee. Hij niet, wij niet… En volgens mij beginnen de open dagen al ergens in november…
De oudste MiniMan is tegenwoordig een driftige X-Boxer. Wil ab-so-luut niet gefotografeerd worden en al helemaal niet besproken. Niet op het digitale, niet in het klaslokaal, gewoon niet!
Douchedeur gaat al een paar maanden op slot, zijn puberDNA is volop in ontwikkeling. Het is een heerlijke vent waar je al grote gesprekken mee kunt voeren. Die je om een boodschap kunt sturen en die zelfs – mits je het even vraagt, al dan niet dwingend – de woonkamer voor je stofzuigt.
Dan de jongste; zo anders en soms zo hetzelfde als zijn grote broer. Het blijft een blij ei, altijd vrolijk en in een goed humeur. Chagrijnig staat niet in zijn woordenboek. Knoopt met iedereen een praatje aan en heeft nog steeds een grote fantasie. Na de zomervakantie gaat De Kabouter al naar groep vier. Groep drie doorliep hij enigszins met tegenzin, het was de eerste paar maanden nogal wennen; je moest werken! Iets waar hij in groep een en twee nooit zoveel mee bezig was… Kwam met zijn gezellige klets en grote blauwe amandelvormige kijkers met nogal veel weg #grrrr
Zijn woordgebruik blijft verbazingwekkend. Zo eet hij sinds kort ook stikvis (ik hoor jullie denken; visstick! Nee… kibbeling) en prapika blijft een tongbreker… En het interesseert hem totaal niet.
winteroutfit
avondvierdaagse juni2013
stoere kabouter
Na een jaar of anderhalf zonder voortanden boven, zijn deze eindelijk aan het groeien. Hij verloor een van deze twee tanden al toen hij twee jaar was, misschien kan hij dan ook eindelijk eens met een mond vol tanden staan, lekker rustig!
Spammen…
Spam. Het staat vol met spam in mijn dashboard. Daar waar ik jullie had moeten spammen met mijn leventje, werd ik gespamd…
Begin februari plaatste ik na lange tijd weer een berichtje, wilde de draad weer oppakken. Toen kwam De Longontsteking. Die was heftig, heul heftig. Weken ziek geweest, een conditie van een ui en hoesten hè, vreselijk hoesten.
Dat benauwde bleef en ging niet meer over. Nou heb ik dat eigenlijk altijd wel gehad, behalve wanneer ik in de Italiaanse bergen ben.
De dokter, waar ik toch al een strippenkaart had, besloot nader onderzoek. Na een longfoto, bloedonderzoek en een vette rekening van de zorgverzekeraar, kon er nog steeds niet echt volmondig astma worden gezegd. We houden het lekker algemeen en zetten COPD op je status. Puffers werden voorgeschreven en gebruikt.
Ook mijn lijf deed zeer, steeds meer zeer. Eigenlijk had ik daar ook altijd al last van gehad zei ik in een van de vele gesprekken met vriendinLin. “Zou jij niet, net als ik, fybromyalgie kunnen hebben? Alle symptomen komen overeen met die van mij…”Ik ging naar een fysiotherapeut en zij stelde vraag na vraag, voelde aan mijn lijf en concludeerde al vrij snel dat ik in ieder geval hypermobiel was. Ze raadde me aan naar de huisarts te gaan om een verwijzing voor de reumatoloog te vragen. Zo gezegd, zo gedaan en al twee weken later zat ik in het O Zo Grote Maasstad Ziekenhuis.
Na wat onderzoek hier, onderzoek daar, bevestigde de reumatoloog de suggestie van vriendinLin; fybromyalgie. Ik heb fybromyalgie. Waarschijnlijk al mijn hele leventje. Dat verklaart ontzettend veel, er vallen veel puzzelstukjes in elkaar. Niet tegen nachten doorhalen kunnen. Moord en brand gillen als iemand aan mijn bovenarmen zit (bijvoorbeeld mijn moeder vroeger, als we moesten oversteken), eczeem, darmproblemen, depressie, luchtwegproblemen, pijn in mijn lijf, overgewicht in verband met vertraagde stofwisseling, onverklaarbare jeuk aan mijn benen, hormoonproblemen…En al die jaren werd steeds gezegd dat men het niet echt wist, dat ik er mee moest leren leven… Maar waarmee dan?nu zijn we er, ik moet leren leven met fybromyalgie. En dat is voor mij best gemakkelijk. Veel mensen krijgen de diagnose vooraf, ik krijg ‘m achteraf. Al die vage verschijnselen van mijn lijf hebben een naam gekregen…
Medicijnen zijn er niet. Behalve wat spierverslappers en ontstekingsremmers ter voorbereiding op zware inspanning, zoals bijvoorbeeld het aanstaande concert van Robbie Williams (Robbie Williams!). Zodat je de dagen na het concert wat gemakkelijker doorkomt. Veel rust, dat is eigenlijk het belangrijkst.
Goed, inmiddels ben ik aardig op weg. Door een goede fysio neemt de pijn af, ze maakt mijn bindweefsel los. Al resulteert dat wel in tijdelijk heul veel pijn. Man dat doet zeeheer…
Ik ben goed op weg met hardlopen. Na een dik jaar drie keer per week 5 kilometer wandelen met vriendinLin, zijn we acht weken geleden begonnen met een hardloopschema. Twee keer per week en aangevuld meet zeer veel tips (en jubelende tops) van onze fysiotherapeute. Vanmorgen renden we 25 minuten achter elkaar…
Vorig jaar kon vriendinLin niet eens vijf minuutjes wandelen. We zijn dus goed op weg. Achter de begonia’s? No way!
Volgende week nog naar de vaatchirurg om te horen waarom mijn scheenbeen zooooo vreselijk veel pijn doet (waarschijnlijk spataderproblemen) en dan maken we ons op voor de 5 kilometer.
Volgende blog: hoest met de Minimannen?
It’s been a tijdje…
Man, wat is dat lang gelee zeg! Steeds het idee om het weer op te pikken, regelmatig ideetjes en genoeg input vanuit de MiniMannen©.
De Mannen zijn inmiddels weer verjaard, weinig mini meer aan die mannen van mij. Yannick werd 11 en Dion 7.
Yannick heeft als ‘zevende groeper’ inmiddels al een schoolkamp achter de rug en Dion leest, schrijft en rekent. Hij heeft het prima naar zijn zin in groep 3.
Ik zal me eens storten op een waardige update over mijn twee grote liefdes, ook de privéarchieven moeten worden bijgehouden. Memorabele uitspraken werden overigens wel genoteerd, geen zorgen *en adem uit….*
En dan even over het vak. Het vak. Als in juf.
Vorig schooljaar viel ik met mijn neus in de boter, een geweldige invalklus voor een heel schooljaar. Ik maakte er vriendinnen, deed ervaring op in het (mede)runnen van een klas. Helaas kon ik niet blijven (want bezuinigingen) maar de buurschool bleek nog wat vacatures te hebben. Ik belde aan en de rest is ehhh…history. Ook dit keer met mijn neus in de boter, een geweldige en leuke school met net zulke leuke en lieve collega’s.
Inmiddels is mijn leventje dus aardig veranderd. Het juf zijn bevalt me meer dan prima, ik heb een leuke groep. Met 28 kleuters never a dull moment…
Eindstreep is in zicht!
Het heerlijke weer doet vermoeden dat de zomervakantie al is begonnen. Niets is minder waar, we moeten nog een paar weekjes wachten. De laatste weken van het schooljaar staan gelijk aan een boel stress, rapporten moeten worden geschreven en dus moet er worden getoetst. Er moeten schoolreisjes worden gemaakt, sportdagen en sponsorlopen gehouden. Juffen vieren verjaardagen en last but not least is daar de eindejaarsschoolmoedermaffia die op oorlogspad is. Want.
Ik maak me al jaren niet echt heel druk, mijn kinderen zijn elk jaar weer blij met hun klas en juf of meester
De klassen worden ingedeeld en het zal toch niet dat mijn kind bij dat kind in de groep komt en die juf of meester hoeft echt niet voor de klas van mijn kind te komen want dan word ik gek!
Elk jaar is het hetzelfde. Ik maak me al jaren niet echt heel druk, mijn kinderen zijn elk jaar weer blij met hun klas en juf of meester. Dit jaar ben ik ook niet heel veel op het schoolplein van mijn eigen MiniMannen te vinden (meestal helaas maar nu niet eens zo heel erg…).
Dit jaar sta ik ook eens aan de andere kant en dat is best wel even wennen. Nu weet ik meer dan ooit dat elke beslissing van een juf of meester met veel gepieker, besprekingen en evaluaties gemaakt wordt. Wikken en wegen maar altijd uitgaan van het belang van het kind.
Goed, we tellen dus af. Italië komt steeds dichterbij…
Maar eerst nog ‘even’ de rapporten maken, buiten op de loungebank. dat dan weer wel!
ControlAltDelete
Werken met een eigen PuntEnEl voelt goed, ik voel mij een vrouw van deze (digitale) wereld. Al moet ik nog zoveel uitknobbelen, het kan me niet schelen. Geen idee wat een PlugIn nu precies doet, de exacte defenitie van een Widget is ook nog niet tot me doorgedrongen (is dat nou hetzelfde als een App op mijn I-Phone? vraag ik mij redelijk blond af) en als het gaat over een Progje, vraag ik me onzeker af of er nu gewoon een Programma(atje) wordt bedoeld…
Anyway, het doet allemaal niets af aan het feit dat ik toch maar mooi even een eigen layout heb gemaakt. Want als ik ergens aan begin dan moet en zal en wil ik dat het enigszins aan mijn wensen voldoet… Qua kleur dan hè, PlugIn- en Widgettechnisch moet ik nog aan de slag.
En dan, als al dat gefröbel er op zit (sinds mijn studie weet ik dat deze term niet spontaan uit de lucht is komen vallen maar is ontstaan naar aanleiding van de theorieën van de grote meneer Fröbel. Himself. Maar dat terzijde…), zal ik ook aan de slag moeten en mijn grote hobby weer oppakken. Schrijven.
Over mijn Minimannen©, over mijn TMM (jahaaa, daar is ‘ie weer!), over mijn heerlijke nieuwe baan, over mijn lijf & leed, over huishoudelijke zaken, over dagelijkse dingen, over mijn ergernissen (herinner me vaag nog iets over Leontien B.), over alles wat me bezig houdt.
Nu ik vakantie heb – lees: had – was er tijd. Nu de grootste stressweken van het schooljaar er aan komen, moet ik tijd maken.
En net nu ik daar voor wil gaan, krijgt mijn oude, trouwe peeceetje kuren. Gooit spontaan progamma’s (Progjes?) er af. En dan niet zomaar wat programma’s hè. Nee, PSP! Word!
ControlAltDelete, systeemherstel, crap gecleaned en het wil niet meer. De programma’s staan op de peecee maar het systeem ondersteunt het gewoon niet meer…
Voorlopig dus geen fotootjes van mijn mannen. Want. Mijn programma wordt net zo min ondersteund als enkele specifieke gebieden en/of onderdelen van mijn uitzakkende lijf. Bij gebrek aan een hond, gaat hier de PeeCee dus op het baasje lijken. Heb ik weer…