Eindstreep is in zicht!
Het heerlijke weer doet vermoeden dat de zomervakantie al is begonnen. Niets is minder waar, we moeten nog een paar weekjes wachten. De laatste weken van het schooljaar staan gelijk aan een boel stress, rapporten moeten worden geschreven en dus moet er worden getoetst. Er moeten schoolreisjes worden gemaakt, sportdagen en sponsorlopen gehouden. Juffen vieren verjaardagen en last but not least is daar de eindejaarsschoolmoedermaffia die op oorlogspad is. Want.
Ik maak me al jaren niet echt heel druk, mijn kinderen zijn elk jaar weer blij met hun klas en juf of meester
De klassen worden ingedeeld en het zal toch niet dat mijn kind bij dat kind in de groep komt en die juf of meester hoeft echt niet voor de klas van mijn kind te komen want dan word ik gek!
Elk jaar is het hetzelfde. Ik maak me al jaren niet echt heel druk, mijn kinderen zijn elk jaar weer blij met hun klas en juf of meester. Dit jaar ben ik ook niet heel veel op het schoolplein van mijn eigen MiniMannen te vinden (meestal helaas maar nu niet eens zo heel erg…).
Dit jaar sta ik ook eens aan de andere kant en dat is best wel even wennen. Nu weet ik meer dan ooit dat elke beslissing van een juf of meester met veel gepieker, besprekingen en evaluaties gemaakt wordt. Wikken en wegen maar altijd uitgaan van het belang van het kind.
Goed, we tellen dus af. Italië komt steeds dichterbij…
Maar eerst nog ‘even’ de rapporten maken, buiten op de loungebank. dat dan weer wel!
Hoe is het nou met jou?
Ik heb het zelf al maanden over mij maar goed ik ben er uit, vandaag ben jij. Hoe is het nou met jou?
Deze vraag is de afgelopen *kucht* twee jaar regelmatig voorbij gekomen. Op het log, op Twitter, op Hyves en later Facebook…
Ga zitten, ik zal het eens vertellen!
Vorig jaar juni heb ik na twee jaar zwoegen en keihard bikkelen mijn studie afgerond. Met een mooi diploma, ook dat nog! Voor mijn eindproject kreeg ik een 9 en daar ben ik toch wel erg trots op eigenlijk. Voor het eindproject heb ik samen met twee ander PABO-studenten en drie studenten filosofie van de Erasmusuniversiteit een lessenreeks filosoferen met meer- en hoogbegaafde kinderen ontworpen. Deze, door ons gemaakte lessen, hebben we uiteindelijk ook op zes verschillende scholen in Rotterdam gegeven. Wat was dat onwijs gaaf! Nou is filosoferen al wel iets dat mij aanspreekt maar dan ook nog eens met kinderen, dat is echt super om te doen.
Thuis veel geofend met Yannick, een kei in filosoferen!
Na het afstuderen ben ik eerst eens heerlijk gaan genieten van de rust. Onwennig! Heel d edag het idee hebben dat je dringend een opdracht m oet afronden of pedagogische theorieën moet doorlezen en daar over orakelen of iets dergelijks…
Inmiddels heb ik het luieren meer dan aardig onder de knie! Is ook niet zo lastig als je een heerlijke overdekte loungehoek hebt in de tuin. Dat luiert heel gemakkelijk…
Vanaf de tweede week in het schooljaar 2011-2012 sta ik voor de klas op een heel leuke school. Daar begon ik de donderdag en vrijdag voor groep 4 en vanaf januari kwamen daar de maandag en donderdag bij, voor een nieuwe kleuterklas (een zogenaamde instroomgroep). Drukker dan druk dus ineens weer, vier dagen aan het werk. Maar leuk dat het is! Geen seconde twijfel over deze switch, ik zit helemaal op mijn plek voor de klas. De dagen vliegen voorbij, ik weet nog dat ik op kantoor de minuten telde. Op mijn tandvlees de dagen door probeerde te komen, gruwelijk…
Voor de Mannen was het natuurlijk wel even wennen, mamma wel klaar met leren maar ook ineens weer aan het werk. En hoe fijn het is dat je de schoolvakanties vrij bent, zo lastig is het dat je altijd vroeg weg moet als je werkt en laat thuis bent en dat je ook thuis vaak nog bezig bent met je werk. Als het dan vakantie is, dan ben ik er voor de Mannen.
En als het dan vakantie is… dan willen ze uit logeren…
dus
ControlAltDelete
Werken met een eigen PuntEnEl voelt goed, ik voel mij een vrouw van deze (digitale) wereld. Al moet ik nog zoveel uitknobbelen, het kan me niet schelen. Geen idee wat een PlugIn nu precies doet, de exacte defenitie van een Widget is ook nog niet tot me doorgedrongen (is dat nou hetzelfde als een App op mijn I-Phone? vraag ik mij redelijk blond af) en als het gaat over een Progje, vraag ik me onzeker af of er nu gewoon een Programma(atje) wordt bedoeld…
Anyway, het doet allemaal niets af aan het feit dat ik toch maar mooi even een eigen layout heb gemaakt. Want als ik ergens aan begin dan moet en zal en wil ik dat het enigszins aan mijn wensen voldoet… Qua kleur dan hè, PlugIn- en Widgettechnisch moet ik nog aan de slag.
En dan, als al dat gefröbel er op zit (sinds mijn studie weet ik dat deze term niet spontaan uit de lucht is komen vallen maar is ontstaan naar aanleiding van de theorieën van de grote meneer Fröbel. Himself. Maar dat terzijde…), zal ik ook aan de slag moeten en mijn grote hobby weer oppakken. Schrijven.
Over mijn Minimannen©, over mijn TMM (jahaaa, daar is ‘ie weer!), over mijn heerlijke nieuwe baan, over mijn lijf & leed, over huishoudelijke zaken, over dagelijkse dingen, over mijn ergernissen (herinner me vaag nog iets over Leontien B.), over alles wat me bezig houdt.
Nu ik vakantie heb – lees: had – was er tijd. Nu de grootste stressweken van het schooljaar er aan komen, moet ik tijd maken.
En net nu ik daar voor wil gaan, krijgt mijn oude, trouwe peeceetje kuren. Gooit spontaan progamma’s (Progjes?) er af. En dan niet zomaar wat programma’s hè. Nee, PSP! Word!
ControlAltDelete, systeemherstel, crap gecleaned en het wil niet meer. De programma’s staan op de peecee maar het systeem ondersteunt het gewoon niet meer…
Voorlopig dus geen fotootjes van mijn mannen. Want. Mijn programma wordt net zo min ondersteund als enkele specifieke gebieden en/of onderdelen van mijn uitzakkende lijf. Bij gebrek aan een hond, gaat hier de PeeCee dus op het baasje lijken. Heb ik weer…
Badje viehier!
Blij dat ‘ie was! Badje vier, vandaag mocht hij ein-de-lijk zijn moeder komen halen met de beroemde woorden “mam, je moet even bij de juf komen”.
Vorige week zwom hij ineens, out of the blue, door het gat. Dat was het enige dat hem nog scheidde van dat badje vier…
Voor diegene met een ander zwemsysteem; badje vier is het laatste badje voor het afzwemmen. Dan heb je het ergste wel gehad zeg maar… (lees: het meeste is nu wel betaald, het duurt nu niet duur meer).
Tijdens de terugrit naar huis vierde de euforie hoogtij. Het was één lange aaneen geregen lofzang op zichzelf; “En wie heeft er hard zijn best gedaan? Dion! En wie is er trots op mij? Ikke En wie mag naar badje vier? Dion! Wie kan er door het gat? Dion! Wie mag met kleren aan zwemmen? Dion!” and so on, and so on…
Het moge duidelijk zijn, het kind is blij. En ik? Ik geef hem geen ongelijk!
OleeeeeOleeeeOleeeee! Badje viehier, Badje viehier!
I am im-Word-pressed..
Dit is dus mijn eerste officiële berichtje op mij eigenste puntenelletje…
Ik ben – en dat mag u best weten – best een beetje trots op mij. Ik weet het, ik ben er nog lang niet en het lijkt nog nergens op maar ik ben weer ‘in de lucht’.
Op een eigen domein.
Met een eigen mailadres en al.
Best stoer.
Rest mij nog de schone taak er ook iets van te maken en al mijn oude logjes over te zetten (ik ga er voor Cat) en oh ja, zo af en toe eens iets te posten. Omdat het te leuk is om niet te doen.
Daarom!
Maar nu eerst….een tukkie!
Ik snap het….. Niet!
Vol frisse moed begon ik op het vernieuwde weblog. Met een instelling als vanouds, zo één van ‘ach, even zien en doen en dan heb ik het binnen no time onder de knie want dat WordPress is o-zo-gemakkelijk’.
Nou, have I got news for you… tis niet waar! Gewoon niet!
Ik zie de meest mooie blogs om me heen en mij lukt het van geen kanten. Zou ik het verleerd zijn? Kan ik mij nu echt alleen nog maar beperken tot schrijven en zo af en toe een kiekje?
Ik wil zo graag van die kekke tabs achter deze pagina, waar dan leuke plaatjes te vinden zijn.
En wat kopjes, tekstjes en plaatjes in de kolom links van u.
Kweet alleen nie hoe of ik dat op of in mijn blogje krijg. Ook dat grijze randje om mijn plaatjes vind ik hoogst vervelend, alsof ik in rouw gedompeld ben… #grrrr!
En na een middagje gefrustreerd zoeken, proberen en lichtelijk gevloek, geef ik het gewoon maar even op. Voor nu…
Voorlopig eerst maar eens even een lentewerkboekje maken. Dat lukt tenminste…
Houston, we had a problem…
Er was eens een minimannenmamma die geregeld een blogje het weeweewee inslingerde. Met de nadruk op was…
Toen kwam er een studie tussendoor, de minimannenmamma moest zonodig gaan studeren. Aan de Hogeschool Rotterdam rondde zij in twee jaar tijd de PABO af en na die twee belachelijk drukke jaren, staat ze nu voor de klas!
En hoe leuk is het?
Enorm leuk.
Geweldig leuk.
Bijna te leuk.
Wat ben ik blij dat ik die stap genomen heb, zodat ik nu een baan heb waar ik echt plezier in heb, waarin ik gedreven ben en warin ik mijzelf kan en mag zijn. Een superleuke school met geweldige collega’s en een unieke (werk)sfeer. En nu maar duimen dat ik er ook na de zomervakantie kan blijven, spannend! In ieder geval ben ik tot aan de zomervakantie juf van groep 4 en juf van een instroom kleutergroep!
En dan mijn jongens…mijn al bijna niet meer Minimannen©.
Want. Yannick werd afgelopen zaterdag al tien (tien!) en Dion werd gisteren zes (zes!).
Ongelooflijk (afgezaagd) hoe snel die tijd voorbij vliegt. Gelukkig geniet ik van elke minuut want de mamma zit ernstig lekker in haar vel.
Na de drukke jaartjes die achter ons liggen, is een hernieuwde ik opgestaan. Mede door de studie is mij een spiegel voorgehouden en kwam er veel te veel boven. Er is veel verwerkt de afgelopen jaren. Er is veel gegroeid de afgelopen jaren.
Mensen achter me gelaten om bevrijd verder te kunnen. Mijn dierbaren zijn naast en achter me blijven staan, ik ben een gezegend en gelukkig mens…
Het beste van 2010…
Zo op de valreep word ik sentimenteel en blik ik terug op het afgelopen jaar. Op ons afgelopen jaar.
Met het knallen van het vuurwerk buiten (jaja, alvast, want waarom bewaren tot du moment morgenavond/nacht. Iksnapdanie.) hoor ik Dion vanuit zijn bed nog roepen: "Ma, ik ga echt niet slapen hoor met dat vuurwerkherrie buiten. Dan weet je het vast hxe8. Goed?"
Glimlach.
Mijn kleinste mannetje, in zijn bedje. Waar hij echt bijna niet meer in past. Nog een centimeter of tien, hooguit. Zijn nieuwe bed is besteld en wij zijn in afwachting van. Hij nog het meest geloof ik…
Dion groeide thvw (is "Spangas" voor: te hard voor woorden), schoot van maat 104 naar 122, startte zijn schoolcarrixe8re, begon aan judo en zwemles en maakte vriendinnetjes. En vriendjes, die ook. Hij ging naar logopedie om een eind te maken aan zijn schattige geslis, waarvan ik over een jaar absoluut niet meer kan zeggen dat het schattig is. Er zit een houdbaarheidsdatum op geslis. Schattig of niet. En het gaat goed, hij kan zonder slissen praten. Of eigenlijk: hij kan praten zonder dat zijn tong naar buiten wappert bij de n, l, t, en de (duh) s. Maar dat kost hem wel moeite. Hij kan het in ieder geval en daar zijn we blij mee.
En dat gegroei had tot gevolg dat ik hem geen "kabouter" meer mocht noemen, daar was hij toch echt te groot voor. Ik heb toestemming gekregen voor "Kabobbel". Dat past wel, vond hij.
Verder zingt en kwebbelt hij er op los. Ooit logde ik al eens dat Yannick geen puntjes in zijn zinnen had en maar doorging, maar Dion heeft deze vaardigheid tot kunst verheven. Hij gaat maar door. en door. en door. U begrijpt me wel…
Hij had een soloregel in het kerstlied en hij wil trouwen met zijn Liefde uit de klas. En dan wil hij met haar een baby. En een poes. Hij weet alleen niet hoe ze die baby en poes moeten delen dan, want hij woont immers bij ons en zij bij haar pappa en mamma. Dilemma!
En dan mijn oudste, ons denkertje. Onze moeilijke denker, voor wie het glas altijd halfleeg zal zijn en de weg altijd vol zal staan met beren. Maar inmiddels weet hij dat hij kan dansen in de regen, hij doet het nog niet, maar hij weet het wel. Yannick bloeide wel enorm op toen hij na de zomervakantie een meester kreeg in groep 5. Een meester! (ze zijn er nog…). Hij kan het goed vinden met de meester, zit aan het bureau van de meester en ze hebben dezelfde humor. Een ander kind wat dat betreft. Raar, want de juffen die hij tot nu toe had waren allemaal geweldig, lief en competent. En toch had hij de klik niet die hij nu wel heeft. Die klik die school leuker maakt voor hem. Al verveelt hij zich nog wel regelmatig zegt hij. Hij zuigt de informatie op en is dan ook helemaal in de ban van geschiedenis, aardrijkskunde, natuur & techniek en sommen voor groep 6.
Ook hij startte met judo en hij gaat na de kerstvakantie een groep hoger proberen, ben benieuwd. Allemaal stevige jongens die dan met mijn grasspriet de mat op gaan…
Ook was dit het jaar waarin Yannick alleen om een boodschap ging. Met geld en sleutel op zak. Hij voelde zich zo groot (en ik vind dit dus zo handig).
En nu zou ik dus de beste van 2010 gaan noteren. Voor in de digifotoboeken (weetjewel). Maar ik kan uit al die briljante uitspraken moeilijk kiezen. Ze zijn allemaal tlvw (te leuk voor woorden. Uit Spangas weer ja…).
Ik neem ze mee in gedachten en ga ervaren of Dion in 2011 "proberen" gaat zeggen in plaats van "goberen". Of "komkommer" in plaats van "bekommer". Eigenlijk hoeft het voor mij niet zo, het gaat al zo hard. Nog even en alles is zo 2010…
O, enne, fijne jaarwisseling! En alvast een heel gelukkelig 2011!
Het beste van 2010…
Zo op de valreep word ik sentimenteel en blik ik terug op het afgelopen jaar. Op ons afgelopen jaar.
Met het knallen van het vuurwerk buiten (jaja, alvast, want waarom bewaren tot du moment morgenavond/nacht. Iksnapdanie.) hoor ik Dion vanuit zijn bed nog roepen: "Ma, ik ga echt niet slapen hoor met dat vuurwerkherrie buiten. Dan weet je het vast hxc3xa8. Goed?"
Glimlach.
Mijn kleinste mannetje, in zijn bedje. Waar hij echt bijna niet meer in past. Nog een centimeter of tien, hooguit. Zijn nieuwe bed is besteld en wij zijn in afwachting van. Hij nog het meest geloof ik…
Dion groeide thvw (is "Spangas" voor: te hard voor woorden), schoot van maat 104 naar 122, startte zijn schoolcarrixc3xa8re, begon aan judo en zwemles en maakte vriendinnetjes. En vriendjes, die ook. Hij ging naar logopedie om een eind te maken aan zijn schattige geslis, waarvan ik over een jaar absoluut niet meer kan zeggen dat het schattig is. Er zit een houdbaarheidsdatum op geslis. Schattig of niet. En het gaat goed, hij kan zonder slissen praten. Of eigenlijk: hij kan praten zonder dat zijn tong naar buiten wappert bij de n, l, t, en de (duh) s. Maar dat kost hem wel moeite. Hij kan het in ieder geval en daar zijn we blij mee.
En dat gegroei had tot gevolg dat ik hem geen "kabouter" meer mocht noemen, daar was hij toch echt te groot voor. Ik heb toestemming gekregen voor "Kabobbel". Dat past wel, vond hij.
Verder zingt en kwebbelt hij er op los. Ooit logde ik al eens dat Yannick geen puntjes in zijn zinnen had en maar doorging, maar Dion heeft deze vaardigheid tot kunst verheven. Hij gaat maar door. en door. en door. U begrijpt me wel…
Hij had een soloregel in het kerstlied en hij wil trouwen met zijn Liefde uit de klas. En dan wil hij met haar een baby. En een poes. Hij weet alleen niet hoe ze die baby en poes moeten delen dan, want hij woont immers bij ons en zij bij haar pappa en mamma. Dilemma!
En dan mijn oudste, ons denkertje. Onze moeilijke denker, voor wie het glas altijd halfleeg zal zijn en de weg altijd vol zal staan met beren. Maar inmiddels weet hij dat hij kan dansen in de regen, hij doet het nog niet, maar hij weet het wel. Yannick bloeide wel enorm op toen hij na de zomervakantie een meester kreeg in groep 5. Een meester! (ze zijn er nog…). Hij kan het goed vinden met de meester, zit aan het bureau van de meester en ze hebben dezelfde humor. Een ander kind wat dat betreft. Raar, want de juffen die hij tot nu toe had waren allemaal geweldig, lief en competent. En toch had hij de klik niet die hij nu wel heeft. Die klik die school leuker maakt voor hem. Al verveelt hij zich nog wel regelmatig zegt hij. Hij zuigt de informatie op en is dan ook helemaal in de ban van geschiedenis, aardrijkskunde, natuur & techniek en sommen voor groep 6.
Ook hij startte met judo en hij gaat na de kerstvakantie een groep hoger proberen, ben benieuwd. Allemaal stevige jongens die dan met mijn grasspriet de mat op gaan…
Ook was dit het jaar waarin Yannick alleen om een boodschap ging. Met geld en sleutel op zak. Hij voelde zich zo groot (en ik vind dit dus zo handig).
En nu zou ik dus de beste van 2010 gaan noteren. Voor in de digifotoboeken (weetjewel). Maar ik kan uit al die briljante uitspraken moeilijk kiezen. Ze zijn allemaal tlvw (te leuk voor woorden. Uit Spangas weer ja…).
Ik neem ze mee in gedachten en ga ervaren of Dion in 2011 "proberen" gaat zeggen in plaats van "goberen". Of "komkommer" in plaats van "bekommer". Eigenlijk hoeft het voor mij niet zo, het gaat al zo hard. Nog even en alles is zo 2010…
O, enne, fijne jaarwisseling! En alvast een heel gelukkelig 2011!
Tussen de bedrijven door…
Kan ik natuurlijk best even bloggen over dat ik niet meer zo bedrijvig ben in het bedrijf waar ik altijd tussen de bedrijven door best bedreven was…
dus.
Vorig jaar september begon, zoals jullie allemaal weten, mijn opleiding aan de PABO. Ik ging de verkorte opleiding doen. Dat wil zeggen, in plaats van vier jaar naar school "maar" twee jaar naar school. En daarnaast zou ik blijven werken. Mijn uren bracht ik met behulp van ouderschapsverlof terug naar 18 uur. In de praktijk betekende dat twee dagen werken van negen uur. De maandag en de dinsdag. Negen heel lange uren.
's Morgens ging mijn wekkertje om kwart over zes en ging ik om kwart over zeven (op pad).
Diezelfde maandagen en dinsdagen is er in de avonduren college. Dat betekende dat ik die avonden pas om kwart voor elf 's avonds weer binnen stapte.
Die dagen zag ik mijn kinderen niet wakker, zag ik TMM nauwelijks en was ik voornamelijk aan het overleven. En niet alleen fysiek…
Meer en meer raak je betrokken in de onderwijswereld en die is in geen enkel opzicht vergelijkbaar met het bedrijfsleven. Op mijn werk, dwaalde ik meer en meer af. Geen idee, ik had vaak geen idee wat ik deed, hoe ik iets moest doen. Terwijl ik het toch al jaren deed. Mijn harde schijf werd stukje bij beetje gewist en het lukte me niet meer om de informatie te behouden en te onthouden…
Kortom, de koek was op. Helemaal op.
En dus de hoogste tijd om los te laten en een periode af te sluiten. Na 12,5 jaar…
Best moeilijk, maar als de rust straks echt is gekomen zal ik hopelijk bij kunnen komen van die negen heel lange, op het laatst onverdraaglijke uren. Elke maandag en dinsdag een beetje meer…
Nu zie ik al mijn mannen meer en ben ik de maandagen en dinsdagen alleen 's avonds weg. Donderdag loop ik stage, maar dat is bij de Minimannenxc2xa9 op school, dus ik ben niet echt weg. Ik ga de komende tijd (buiten heel hard werken voor mijn afstuderen) ontzettend genieten van de plotselinge fijne vrije tijd.
Maar eerst nog even…