Nieuw bijbaantje…

Naast mijn zeer drukke baan (tegenwoordig sta ik vier dagen voor mijn heerlijke groep 1/2), heb ik tegenwoordig een hip bijbaantje. Niet om de rekeningen te kunnen betalen of omdat ik tijd over heb maar gewoon omdat ik het leuk vind! Eigenlijk ist de schuld van onze jongste MiniMan©. Hij besloot eens te gaan kijken bij handbal. Gerecruteerd door huisvriendin Chantal (die hij sinds een jaartje geen Tachal meer noemt), dat moet ik er eerlijkheidshalve wel bij vermelden.
Eerlijk gezegd moest ik er niet veel van hebben, handbal. Kende het niet, vond het suf. De eerste training zat ik dan ook wat onwennig en weinig op mijn gemak op een bankje langs de kant. Kende geen enkele ouder. Wel veel kinderen, ‘onze’ halve school speelt er. En met ‘onze’ bedoel ik de school van de jongens. (sinds mijn grote mensen-baan als juf op school, is er nogal eens verwarring over welke school ik het heb in een gesprek…)
De eerste wedstrijd. Nu zou hij vast afhaken want hij kent het spelletje niet, houdt niet van wedstrijdjes…
Boy, was I wrong! Hij liep het veld op, vol vertrouwen en goede moed. Geen twijfel, geen terughoudendheid. Integendeel; hij ging er vol in, verdedigde dat het een lieve lust was en liep vrij waar hij kon. En ik zat wederom op een bankje toe te kijken. Naast mij een aardige medemoeder die mij het een en ander uitlegde #klik. Ik vind het leuk! Kan niet anders zeggen, Dion kan echt leuk handballen! Komt met ernstig rode wangen van het veld en vindt het prachtig. Onlangs scoorde hij zijn eerste doelpunten en bood excuses aan de keeper van de tegenpartij aan.

Wat mijn bijbaantje betreft: ik ben trots te mogen meedelen dat ik ben voorgedragen als razende reporter van ‘ons’ team. Ik schrijf wedstrijdverslagen voor de internetsite en stukjes van evenementen voor de krantjes Locale. Gelukkig kan ik op deze manier toch een steentje bijdragen aan het clubleven in mijn zeer druk en soms ietwat hectisch leventje.