Spammen…

Spam. Het staat vol met spam in mijn dashboard. Daar waar ik jullie had moeten spammen met mijn leventje, werd ik gespamd…
Begin februari plaatste ik na lange tijd weer een berichtje, wilde de draad weer oppakken. Toen kwam De Longontsteking. Die was heftig, heul heftig. Weken ziek geweest, een conditie van een ui en hoesten hè, vreselijk hoesten.
Dat benauwde bleef en ging niet meer over. Nou heb ik dat eigenlijk altijd wel gehad, behalve wanneer ik in de Italiaanse bergen ben.
De dokter, waar ik toch al een strippenkaart had, besloot nader onderzoek. Na een longfoto, bloedonderzoek en een vette rekening van de zorgverzekeraar, kon er nog steeds niet echt volmondig astma worden gezegd. We houden het lekker algemeen en zetten COPD op je status. Puffers werden voorgeschreven en gebruikt.
Ook mijn lijf deed zeer, steeds meer zeer. Eigenlijk had ik daar ook altijd al last van gehad zei ik in een van de vele gesprekken met vriendinLin. “Zou jij niet, net als ik, fybromyalgie kunnen hebben? Alle symptomen komen overeen met die van mij…”Ik ging naar een fysiotherapeut en zij stelde vraag na vraag, voelde aan mijn lijf en concludeerde al vrij snel dat ik in ieder geval hypermobiel was. Ze raadde me aan naar de huisarts te gaan om een verwijzing voor de reumatoloog te vragen. Zo gezegd, zo gedaan en al twee weken later zat ik in het O Zo Grote Maasstad Ziekenhuis.

Na wat onderzoek hier, onderzoek daar, bevestigde de reumatoloog de suggestie van vriendinLin; fybromyalgie. Ik heb fybromyalgie. Waarschijnlijk al mijn hele leventje. Dat verklaart ontzettend veel, er vallen veel puzzelstukjes in elkaar. Niet tegen nachten doorhalen kunnen. Moord en brand gillen als iemand aan mijn bovenarmen zit (bijvoorbeeld mijn moeder vroeger, als we moesten oversteken), eczeem, darmproblemen, depressie, luchtwegproblemen, pijn in mijn lijf, overgewicht in verband met vertraagde stofwisseling, onverklaarbare jeuk aan mijn benen, hormoonproblemen…En al die jaren werd steeds gezegd dat men het niet echt wist, dat ik er mee moest leren leven… Maar waarmee dan?nu zijn we er, ik moet leren leven met fybromyalgie. En dat is voor mij best gemakkelijk. Veel mensen krijgen de diagnose vooraf, ik krijg ‘m achteraf. Al die vage verschijnselen van mijn lijf hebben een naam gekregen…
Medicijnen zijn er niet. Behalve wat spierverslappers en ontstekingsremmers ter voorbereiding op zware inspanning, zoals bijvoorbeeld het aanstaande concert van Robbie Williams (Robbie Williams!). Zodat je de dagen na het concert wat gemakkelijker doorkomt. Veel rust, dat is eigenlijk het belangrijkst.  

Goed, inmiddels ben ik aardig op weg. Door een goede fysio neemt de pijn af, ze maakt mijn bindweefsel los. Al resulteert dat wel in tijdelijk heul veel pijn. Man dat doet zeeheer…
Ik ben goed op weg met hardlopen. Na een dik jaar drie keer per week 5 kilometer wandelen met vriendinLin, zijn we acht weken geleden begonnen met een hardloopschema. Twee keer per week en aangevuld meet zeer veel tips (en jubelende tops) van onze fysiotherapeute. Vanmorgen renden we 25 minuten achter elkaar…
Vorig jaar kon vriendinLin niet eens vijf minuutjes wandelen. We zijn dus goed op weg. Achter de begonia’s? No way!
Volgende week nog naar de vaatchirurg om te horen waarom mijn scheenbeen zooooo vreselijk veel pijn doet (waarschijnlijk spataderproblemen) en dan maken we ons op voor de 5 kilometer.

Volgende blog: hoest met de Minimannen?