Ik maak mijn eigen zon!

Ik ben er klaar mee, he-le-maal klaar! Dan heb ik het – uiteraard – over het weer. Ik klaag dus ik besta, zoiets. Aangezien we het van het weer du moment niet moeten hebben, besloot ik mijn eigen zon te zoeken, mijn eigen warmte. En dat is redelijk eenvoudig, want warmte zit hier bijvoorbeeld volop in de kast. Of liever gezegd, in de fotoboeken in de kast . Plaatjes kijken van mijn lieve kleine speklapbaby’s, daar word je helemaal warm van aan je binnenkantje, heerlijk!
Of, nog warmer word je van filmpjes kijken van de kindjes klein. Zo lief, zo mooi, zo grappig, zo lang geleden en toch voelt het nog net zo warm als gister.

En als ik ze dan boven bezig hoor, zo nu en dan kibbelend (lees: schreeuwend) tegen elkaar dan realiseer ik me dat de tijd zo snel voorbij gaat (gaaaaaap, ik weet het…). Dat de kleine kindjes van de foto’s en uit de filmpjes nog heel dicht bij me zijn en daar ook blijven maar dat ze nu heel groot zijn en zelfs nog dichter bij, dichterbij dan ooit (Bløf, red.)
Ik weet nog hoe ze roken (niet altijd even frips), welke geluidjes ze maakten, hoe ze lachten, hoe ze huilden, hoe hun eerste woordjes klonken…

Zo lief, zo mooi, zo grappig, zo lang geleden en toch voelt het nog net zo warm als gister

En net als ik helemaal warm ben  van binnen, hoor ik links en rechts dat de zomer er nu echt aan komt. Bij mij is die al begonnen, zo uit de kast gevallen…