Cribs!… On the Road

Dit keer een "Cribs ! On the Road".
Waarom ?*
Omdat ik me onlangs realiseerde dat wonen onder de rook van Rotterdam niet persxc3xa9 betekent dat je geen groen om je heen hebt.
Onderweg naar school of Oma Sik ben je eigenlijk zo midden in de natuur dat het niet zwart, maar groen voor je ogen wordt. 
Ik besloot mijn eerstvolgende tochtje te fotograferen. Dat eerstvolgende tochtje was vanmiddag, alhoewel het voor mij aanvoelde als vanmorgen…
Waarom ?
Gisteren was een krankzinnig vol geplande dag. Zo begon deze dag met een bezoek aan de pedicure. Vervolgens naar huis om te verkleden (een zomers jurkje is dan wel chique genoeg voor de gelegenheid, maar echt txc3xa9 fris met het Hollandse zomerweer van gisteren). Op naar een stad verderop voor een trouwerij rond het middaguur. Vervolgens met Yannick samen eten in het plaatselijke pannenkoekenrestaurant. Van daaruit naar de verjaardag van de oudste zoon (geef toe Margriet, leuk woordgrapje *grijns*) van vriendinnetje. Daarop Dion ophalen van het KDV om snel naar huis te gaan en eten te maken. Na het eten snel omkleden voor een avondje c.q. nachtje werken op de bruiloft van de lieve mensen die ik die middag in de echt verbonden heb zien worden…
En het werd laat, wat zeg ik…het werd vroeg. Een superfeest, heerlijk om op zo’n partij te mogen werken. Alleen maar gezellige mensen die lekker doordrinken zodat wij het vuur uit onze sloffen blijven lopen. Een superband, die meezingen en deinen vereist en de avond is voorbij voor je er erg in hebt.
En dan is het dus half vijf voor je je bedje inrolt. Onderweg naar huis zie je het gewoon al licht worden.
TMM heeft vanmorgen de Minimannen bij Oma & Opa Sik gebracht. En daar ging ik ze dus ophalen, in de middag die voor mij aanvoelde als ochtend.
Just so you know…

Ik besloot te gaan lopen, dat vind ik lekker. Een lekker stuk lopen, helemaal alleen. Q-Music in mijn oren en zo nu en dan een zonnetje op mijn huid. Rust, heerlijk…

Gedachten gaan door mijn hoofd, zomaar over van alles.
Zo denk ik aan de nacht die zo zwaar maar mooi was
Ik zie bepaalde bloemen en denk aan het ontroerende verhaal dat ik deze week las over een engelachtige tweeling die te klein voor deze wereld was
Vraag me af waar de passerende mensen naar op weg zijn
Ik denk aan mijn Minimannen en hoe snel ze groot worden
Zie voor de derde keer een motoragent voorbij rijden
Ik denk aan Gijs, want ik zie schapen
Vraag me af of het droog blijft of dat die grote donkere wolken mij alsnog natregenen

Kortom, er vliegt van alles door mijn hoofd en ik kan een gelukzalige glimlach niet onderdrukken.
Mensen die ik onderweg tegenkom, zien mij stralen en stralen gezellig terug.
Soms is het leven zo eenvoudig mooi…

En dit zie ik dus onderweg zo ongeveer, op weg naar Oma & Opa Sik…

Allemaal gewoon om je heen. Onder de rook van Rotterdam. Het is een strook groen die de oevers van de Maas siert en voor de omwonenden een levend schilderij vormt.

Uiteindelijk kom je dan aan bij de prachtige vijver die welgeteld twee straatjes achter Oma & Opa Sik ligt. Waar het deze tijd van het jaar leuk is om naar de jonge eendjes en ganzen te kijken en waar het super is als het vriest omdat het dan zo fijn schaatsen is.

En om het plaatje zo eerlijk mogelijk weer te geven, kunnen de fabriekspijpen die ik op het allerlaatste stukje van de wandeling ontwaar natuurlijk niet ontbreken. Meteen realsieer je je dat je er echt niet onder uitkomt, de tol van het wonen nabij die grote havenstad…

Ach, wat maakt het ook uit ? Mijn wandeling was heerlijk en nagenoeg perfect. Het enige dat eigenlijk nog mist, is een tas van vriendinnetje Anaxc3xafs. Dan bungelt mijn mobiele radio (lees: telefoon) tenminste niet zo hinderlijk heen en weer tijdens mijn privxc3xa9 vierdaagse…