Mijn MinderMiniMannen
Zoals beloofd, de update van mijn MinderMiniMannen…
Te beginnen met de oudste; mijn na-de-zomervakantie-achtstegroeper. Groep acht! Nog maar een jaartje en dan mag het naar de middelbare. Wordt een belangrijk jaar, zijn nieuwe school uitkiezen. Momenteel hebben we werkelijk nog geen idee. Hij niet, wij niet… En volgens mij beginnen de open dagen al ergens in november…
De oudste MiniMan is tegenwoordig een driftige X-Boxer. Wil ab-so-luut niet gefotografeerd worden en al helemaal niet besproken. Niet op het digitale, niet in het klaslokaal, gewoon niet!
Douchedeur gaat al een paar maanden op slot, zijn puberDNA is volop in ontwikkeling. Het is een heerlijke vent waar je al grote gesprekken mee kunt voeren. Die je om een boodschap kunt sturen en die zelfs – mits je het even vraagt, al dan niet dwingend – de woonkamer voor je stofzuigt.
Dan de jongste; zo anders en soms zo hetzelfde als zijn grote broer. Het blijft een blij ei, altijd vrolijk en in een goed humeur. Chagrijnig staat niet in zijn woordenboek. Knoopt met iedereen een praatje aan en heeft nog steeds een grote fantasie. Na de zomervakantie gaat De Kabouter al naar groep vier. Groep drie doorliep hij enigszins met tegenzin, het was de eerste paar maanden nogal wennen; je moest werken! Iets waar hij in groep een en twee nooit zoveel mee bezig was… Kwam met zijn gezellige klets en grote blauwe amandelvormige kijkers met nogal veel weg #grrrr
Zijn woordgebruik blijft verbazingwekkend. Zo eet hij sinds kort ook stikvis (ik hoor jullie denken; visstick! Nee… kibbeling) en prapika blijft een tongbreker… En het interesseert hem totaal niet.
winteroutfit
avondvierdaagse juni2013
stoere kabouter
Na een jaar of anderhalf zonder voortanden boven, zijn deze eindelijk aan het groeien. Hij verloor een van deze twee tanden al toen hij twee jaar was, misschien kan hij dan ook eindelijk eens met een mond vol tanden staan, lekker rustig!
It’s been a tijdje…
Man, wat is dat lang gelee zeg! Steeds het idee om het weer op te pikken, regelmatig ideetjes en genoeg input vanuit de MiniMannen©.
De Mannen zijn inmiddels weer verjaard, weinig mini meer aan die mannen van mij. Yannick werd 11 en Dion 7.
Yannick heeft als ‘zevende groeper’ inmiddels al een schoolkamp achter de rug en Dion leest, schrijft en rekent. Hij heeft het prima naar zijn zin in groep 3.
Ik zal me eens storten op een waardige update over mijn twee grote liefdes, ook de privéarchieven moeten worden bijgehouden. Memorabele uitspraken werden overigens wel genoteerd, geen zorgen *en adem uit….*
En dan even over het vak. Het vak. Als in juf.
Vorig schooljaar viel ik met mijn neus in de boter, een geweldige invalklus voor een heel schooljaar. Ik maakte er vriendinnen, deed ervaring op in het (mede)runnen van een klas. Helaas kon ik niet blijven (want bezuinigingen) maar de buurschool bleek nog wat vacatures te hebben. Ik belde aan en de rest is ehhh…history. Ook dit keer met mijn neus in de boter, een geweldige en leuke school met net zulke leuke en lieve collega’s.
Inmiddels is mijn leventje dus aardig veranderd. Het juf zijn bevalt me meer dan prima, ik heb een leuke groep. Met 28 kleuters never a dull moment…
Ik maak mijn eigen zon!
Ik ben er klaar mee, he-le-maal klaar! Dan heb ik het – uiteraard – over het weer. Ik klaag dus ik besta, zoiets. Aangezien we het van het weer du moment niet moeten hebben, besloot ik mijn eigen zon te zoeken, mijn eigen warmte. En dat is redelijk eenvoudig, want warmte zit hier bijvoorbeeld volop in de kast. Of liever gezegd, in de fotoboeken in de kast . Plaatjes kijken van mijn lieve kleine speklapbaby’s, daar word je helemaal warm van aan je binnenkantje, heerlijk!
Of, nog warmer word je van filmpjes kijken van de kindjes klein. Zo lief, zo mooi, zo grappig, zo lang geleden en toch voelt het nog net zo warm als gister.
En als ik ze dan boven bezig hoor, zo nu en dan kibbelend (lees: schreeuwend) tegen elkaar dan realiseer ik me dat de tijd zo snel voorbij gaat (gaaaaaap, ik weet het…). Dat de kleine kindjes van de foto’s en uit de filmpjes nog heel dicht bij me zijn en daar ook blijven maar dat ze nu heel groot zijn en zelfs nog dichter bij, dichterbij dan ooit (Bløf, red.)
Ik weet nog hoe ze roken (niet altijd even frips), welke geluidjes ze maakten, hoe ze lachten, hoe ze huilden, hoe hun eerste woordjes klonken…
Zo lief, zo mooi, zo grappig, zo lang geleden en toch voelt het nog net zo warm als gister
En net als ik helemaal warm ben van binnen, hoor ik links en rechts dat de zomer er nu echt aan komt. Bij mij is die al begonnen, zo uit de kast gevallen…
Hoe is het nou met jou?
Ik heb het zelf al maanden over mij maar goed ik ben er uit, vandaag ben jij. Hoe is het nou met jou?
Deze vraag is de afgelopen *kucht* twee jaar regelmatig voorbij gekomen. Op het log, op Twitter, op Hyves en later Facebook…
Ga zitten, ik zal het eens vertellen!
Vorig jaar juni heb ik na twee jaar zwoegen en keihard bikkelen mijn studie afgerond. Met een mooi diploma, ook dat nog! Voor mijn eindproject kreeg ik een 9 en daar ben ik toch wel erg trots op eigenlijk. Voor het eindproject heb ik samen met twee ander PABO-studenten en drie studenten filosofie van de Erasmusuniversiteit een lessenreeks filosoferen met meer- en hoogbegaafde kinderen ontworpen. Deze, door ons gemaakte lessen, hebben we uiteindelijk ook op zes verschillende scholen in Rotterdam gegeven. Wat was dat onwijs gaaf! Nou is filosoferen al wel iets dat mij aanspreekt maar dan ook nog eens met kinderen, dat is echt super om te doen.
Thuis veel geofend met Yannick, een kei in filosoferen!
Na het afstuderen ben ik eerst eens heerlijk gaan genieten van de rust. Onwennig! Heel d edag het idee hebben dat je dringend een opdracht m oet afronden of pedagogische theorieën moet doorlezen en daar over orakelen of iets dergelijks…
Inmiddels heb ik het luieren meer dan aardig onder de knie! Is ook niet zo lastig als je een heerlijke overdekte loungehoek hebt in de tuin. Dat luiert heel gemakkelijk…
Vanaf de tweede week in het schooljaar 2011-2012 sta ik voor de klas op een heel leuke school. Daar begon ik de donderdag en vrijdag voor groep 4 en vanaf januari kwamen daar de maandag en donderdag bij, voor een nieuwe kleuterklas (een zogenaamde instroomgroep). Drukker dan druk dus ineens weer, vier dagen aan het werk. Maar leuk dat het is! Geen seconde twijfel over deze switch, ik zit helemaal op mijn plek voor de klas. De dagen vliegen voorbij, ik weet nog dat ik op kantoor de minuten telde. Op mijn tandvlees de dagen door probeerde te komen, gruwelijk…
Voor de Mannen was het natuurlijk wel even wennen, mamma wel klaar met leren maar ook ineens weer aan het werk. En hoe fijn het is dat je de schoolvakanties vrij bent, zo lastig is het dat je altijd vroeg weg moet als je werkt en laat thuis bent en dat je ook thuis vaak nog bezig bent met je werk. Als het dan vakantie is, dan ben ik er voor de Mannen.
En als het dan vakantie is… dan willen ze uit logeren…
dus
Badje viehier!
Blij dat ‘ie was! Badje vier, vandaag mocht hij ein-de-lijk zijn moeder komen halen met de beroemde woorden “mam, je moet even bij de juf komen”.
Vorige week zwom hij ineens, out of the blue, door het gat. Dat was het enige dat hem nog scheidde van dat badje vier…
Voor diegene met een ander zwemsysteem; badje vier is het laatste badje voor het afzwemmen. Dan heb je het ergste wel gehad zeg maar… (lees: het meeste is nu wel betaald, het duurt nu niet duur meer).
Tijdens de terugrit naar huis vierde de euforie hoogtij. Het was één lange aaneen geregen lofzang op zichzelf; “En wie heeft er hard zijn best gedaan? Dion! En wie is er trots op mij? Ikke En wie mag naar badje vier? Dion! Wie kan er door het gat? Dion! Wie mag met kleren aan zwemmen? Dion!” and so on, and so on…
Het moge duidelijk zijn, het kind is blij. En ik? Ik geef hem geen ongelijk!
OleeeeeOleeeeOleeeee! Badje viehier, Badje viehier!