Eindelijk heb ik de tijd gevonden om alles op te schrijven. Ga er voor zitten, ’t is een lang verhaal…

Jis is altijd een meisje geweest met een stevig(er) onderstel. Tot aan mijn pubertijd was ik stevig, bij lange na niet dik. Dit was mede door mijn intensieve balletmanie.
Echter, de pubertijd brak aan en Jis stopte met ballet (fout, fout, fout).
Ik begon te groeien, van onder de taille dan. Het groeide en groeide, het was niet te stoppen.
Jaren later, ik woonde al samen met TMM ben ik naar de huisarts gegaan en heb mijn jarenlange frustratie eruit gegooid. Dat ik kon lijnen en/of sporten wat ik wilde, maar mijn onderstel slonk niet. Van onder moest ik in maat 46, van boven kon ik met het grootste gemak maat 38 aan. Heel raar natuurlijk. Mijn huisarts zei me dat ik er niets aan kon doen, erfelijk bepaald.
Daar zat ik dan diep ongelukkig te zijn. Want probeer maar eens een broek te vinden ! Als ‘ie al; over die dikke benen en billen ging, was  het in mijn taille belachelijk aanrijgen. Zag er niet uit ! Om nog maar te zwijgen van de zomerse bikini. Ranzig detail, maar de binnenkant van mijn dijen plakten aan elkaar. Smet was mij niet vreemd…
De huisarts zuchtte nog eens en zei dat er maar 1 oplossing was, het mes erin.
*slik*

Nou heb ik aan vaders kant twee nichten die allebei toebedeeld zijn met dezelfde paardrijbroek als ik chronisch droeg. Mijn oudste nicht had de gang naar de plastisch chirurg al gemaakt. Met verbluffend resultaat…
TMM was heel makkelijk, hij zei dat hij er alles voor over had om mij gelukkig te maken. Groot gelijk, wie wil er nou de rest van zijn leven opgescheept zitten met iemand die een fobie had voor broeken, rokken, badpakken, bikini’s en noem maar op…
En bovendien, zo had de huisarts gezegd, mijn onderstel zou niet stoppen met groter groeien.

Nader onderzoek bij onder andere het ministerie van volksgezondheid bracht mij naar een kliniek een stad verderop (daar waar zij woont).
De chirurg was een heel excentrieke man, een kunstenaar noemde hij zichzelf.
Hij had de boel al snel bekeken en was eruit; hij wilde mijn paardrijbroek voorgoed uittrekken.
Hij begon een heel betoog over erfelijk vet en aangevreten vet. Die laatste categorie is er af te halen met goede gezonde voeding en de juiste beweging. Erfelijk vet is echter een heel ander verhaal zei hij, daar ben ik voor nodig.
Dit was de man die mij een evenwichtig figuur zou geven !
Ik moest er wel rekening mee houden dat mijn bovenkant voller zou worden, het vet gaat nu regelrecht naar je opslag, ofwel je billen en benen. Straks zijn daar de vetzakjes weg en zal het zich ergens anders nestelen. Je krijgt daardoor een kloppend figuur.

Deze kliniek was samen met een kliniek in het oosten des lands destijds de enige die een nieuwe methode gebruikte om het vet uit het lichaam te zuigen. Met electroschokjes werd het eerst los getrild waardoor het zich makkelijker liet afvoeren. Het vet zou in twee operaties weggehaald worden omdat het simpelweg teveel was voor xc3xa9xc3xa9n operatie. Na de operatie verbleef ik die dag in de kliniek, waar plaats was voor vier bedden met evenzoveel verpleegkundigen. Ik had er dus eentje helemaal voor mijzelf, wat een luxe !

Bloedzenuwachtig meldde ik mij de de ochtend van de eerste operatie. Iedereen was ontzettend lief, maar het hielp mij niet van de bibbers af. In de wachtkamer van de ok kreeg ik een verwarmde deken over me heen en kwam er een verpleegkundige naast me zitten om mijn hand vast te houden. De chirurg kwam binnen met een dikke marker in zijn handen. "Zo" zei hij, "ik zal er eens even wat moois van gaan maken". Geconcentreerd tekende hij allerlei lijnen, pijlen, stippellijntjes en kreten op mijn lijf. Ik moest in de spiegel kijken of ik het er mee eens was. Wat een zooitje ! Hij had gewoon een landkaart van me gemaakt…
De verpleegkundige glimlachte en zei dat het helemaal goed ging komen. Ik moest er gewoon op vertrouwen.
Met knikkende kniexc3xabn liep ik de ok in en klom op de operatietafel. Jemig, wat was het koud daar. Ze begonnen met het infuus aanbrengen. Daar was ik zo bang voor, aangezien het bij een operatie een paar jaar eerder flink fout was gegaan. De anesthesist grinnikte en zei dat ik niet moest vergeten dat ik nu in een privxc3xa9-kliniek lag en dat het er bij hun heel anders aan toe ging. Hier werkt alleen de crxc3xa8me de la crxc3xa8me. Jaja, heel fijn maar kijk maar uit met dat infuus ! Zullen we het even verdoven dan ? Prima ! (Memory Note: voortaan voor alles naar een privxc3xa9-kliniek !). Ik voelde helemaal niets van dat stinkinfuus en voor ik het wist dommelde ik langzaam weg. Ergens op de achtergrond hoorde ik de anesthesist nog zeggen dat ‘ie goed voor me zou zorgen…

Toen ik wakker werd, voelde ik iets knellen om mijn benen. Het was mijn liposuctiebroek. Een enorm geil ding met een gat erin om naar de wc te kunnen. Ik zou het 6 weken moeten dragen…
Pijn had ik niet, wel veel moeite om wakker te worden. Ik droomde dat TMM naast me zat en ik hem vertelde dat ik van hem hield. Dat hij met zijn hand door mijn haren streek, me een zoen op mijn voorhoofd gaf en in mijn oor fluisterde dat ik prachtig was.
Naast mij lag een meisje uit het ballet van Frans Bauer, ze had haar borsten laten doen en achter een gordijn lag ene Rene. Geen idee wie dat was, want de gordijnen bleven de hele dag mysterieus gesloten.

Tegen een uur of vijf was ik helemaal bij en kwam TMM om samen met mij naar een hotel in de buurt te vertrekken waar wij de nacht zouden doorbrengen. De nachtzuster vergezelde ons en bleef daar binnen handbereik.
’s Avonds vertelde ik TMM van mijn droom. Hij moest grinniken en zei dat ik het  niet gedroomd had, maar dat het gewoon was wat er gebeurd was. Na de operatie mocht hij namelijk even bij me kijken.

De volgende dag ben ik naar huis gegaan en heeft TMM me met ziel en zaligheid verpleegd. Alle twintig hechtingen moesten elke dag met alcohol worden schoongemaakt. Hij deed het met liefde. Zelfs toen bleek dat ik allergisch was voor pleisters (zelfs de witte leukopor) en er allerlei ranzige blazen op mijn benen zaten deed hij zijn best. Hij prikte ze zelfs met alle liefde door. Om vervolgens even op bed bij te moeten komen van ellende, de lieve schat !

Volgens mij ging ik een week of acht later voor de tweede operatie. Het was een herhaling van zetten. Zenuwen, warme deken, tekenen op Jis. Dit keer kreeg ik geen verdoving voor het inbrengen van het infuus. Of ik de goede man (een Zwitser die alle topanesthesisten in Europa van een opleiding voorzag) wilde uitleggen wat er dan zo pijnlijk was aan het inbrengen van een infuus. Ik deed mijn verhaal van de mislukte missie destijds in het ziekenhuis. Dat ik bewusteloos raakte van pijn en ellende en ik drie weken een zeer pijnlijk bot heb gehad, omdat ze daar in of tegenaan hadden zitten harken.
"De sxc3xbckkels", sprak hij met een zwaar Zwitsers accent. "Kaik, zo doet ein maister dat". Hij wees naar mijn arm en ik zag tot mijn verbazing dat het kreng er al in zat. En dat terwijl hij mij tijdens mijn relaas gewoon de hele tijd heeft aangekeken !
Hans Klok, eat your heart out ! Ik kon deze man wel zoenen, als ik niet zo’n vreselijke slaap begon te krijgen…

Dit keer mochten we meteen naar huis ’s avonds omdat er aanzienlijk minder was weggezogen dan de keer ervoor. En wederom was ik bont en blauw (en paars, groen, geel, rood, zwart en geloof ik ook nog oranje). De eerste keer heb ik heel weinig pijn gehad. De tweede keer werden er oude wondjes opengemaakt van binnen en dat was pijnlijker. Al met al kan ik nog steeds niet zeggen dat ik heel erg geleden heb. Tien keer liever dan de hel die ik ooit doormaakte bij de kaakchirurg…

Bij controle hoorde ik dat er in totaal zo’n 8,5 liter vet was weggehaald. Het zou een goede zes tot twaalf maanden duren voor het uiteindelijke resultaat echt zichtbaar was.
Ook hoorde ik dat ze me werkelijk plat gespoten hadden, mijn lichaam had nogal veel nodig om onder zeil te raken en te blijven. Dat voelde ik wel degelijk in de weken na de tweede operatie. Ik was slap, moe en futloos. De arts gaf mij als medicijn 6 ongezouten cashewnoten per dag. Nah, vooruit dan…

Een beetje bijgekomen van alles begon ik langzaamaan weer met sporten. Ik had een prachtig figuur, het klopte helemaal bij elkaar. De zwellingen namen langzaam af.
Op mijn trouwdag straalde ik. Een jaar later raakte ik zwanger en wat dat allemaal met mijn lijf heeft gedaan weet de vaste Minimanlogger inmiddels.
Veel mensen hebben in die jaren gezegd dat ik er wel spijt van zou hebben dat ik die operaties heb laten doen, het zat er nu allemaal weer aan. Die mensen vergaten echter xc3xa9xc3xa9n belangrijk detail, het zat overal.
Ja ik was dik, maar wel overal even dik. En dat was toch veel makkelijker kleding kopen dan een paar jaar daarvoor.
Inmiddels heb ik mijn gewicht geestelijk en lichamelijk aangepakt en mijn benen en  billen zijn slanker dan ooit tevoren.
Toch handig dat die vetopslagzakjes weggehaald zijn !
Soms kan ik het nog steeds niet geloven dat ik in die strakke en lage spijkerbroek pas en dat ik binnenkort rondloop in een heus minirokje !

Of ik het ooit nog zou doen ? Nee, ik denk het niet. Ik heb makkelijk praten, ik ben nu supertevreden. Behalve met die uitgelopen theezakjes fomerly know as borsten. Ik denk alleen niet dat ik er een operatie voor over heb om dat te fixen.
Een pushup doet het ook goed…