Stomlijstje
In de Linda is het een vast onderdeel; het stomlijstje. Wat vind je stom? Nou, een heleboel!
- uitgroei in je haar moeten verven
- dat er maar 24 uur in een dag zit
- mensen die zich beter voelen dan een ander
- mensen die knap, slank én aardig zijn
- mensen
- teksten op een theezakje
- wollige woordkeus
- kaasplankjes
- sokken in sandalen
- witte leggings
- vreemde mensen die een gesprek met je aanknopen (laat me gewoon met rust)
- mensen die te zacht rijden op de linkerbaan omdat ze over drie kilometer al moeten afslaan
- Carlo Boszhard
- managers met stropdassen
- managers zonder stropdassen
- managers in het algemeen
- onnodige file
- een gat in mijn lievelingsbroek
- Valentijnsdag
- Frankrijk
- mensen die mijn grapjes niet begrijpen
- zwarte randjes onder nagels
- knellende schoenen
- panty’s
- vrijetijdskunde studeren
- werkwoorden verkeerd vervoegen
- te laat komen
- liegen
- vroeg wakker worden als je kunt uitslapen
- Italiaans leren en het dan niet durven spreken
- Donald Trump die in het echte leven president van de Verenigde Staten is
- belasting betalen nadat je al belasting over je loon hebt afgedragen
- verrassingshaar op je kin
- Fiat Multipla
- Libelle en Margriet
- Chiazaad en andere superfoods
- de naam superfoods
- sausjes
- boter tussen je kipfilet en je brood(je)
- 1e kerstdag
- 2e kerstdag
- stoken om je eigen huid te redden
- Freddy Mercury
- Horrorfilms
- wanneer je salaris te kort is voor de maand
- Wheeler Dealers
- Halloween
- RTL Z
- dat ik zo langzaam lees
- invullen voor een ander
Duidelijk, ik vind een heleboel stom want dit lijstje kan nog langer. Wat vind jij stom?
New beginnings?
Zo’n 4.509 berichten. Spam. Alles is spam… En de vraag of ik een jaar wil verlengen. Mijn eerste reactie is “Nee”. Mijn tweede reactie is al snel “hmmm…” en uiteindelijk log ik in en wil ik verlengen. Maar dan ook wel weer actief. Eigenlijk is het een beetje de schuld van een nieuwe frisse collega, die actief blogt met een vriendin. En daar zo links en rechts echt leuke items mee weet te scoren om uit te proberen (en te houden!!!) en hierover dan te bloggen. Dat is niet mijn eerste uitgangspunt, alhoewel… een nieuwe tas van Cowboysbag…Onlangs werd de harde schijf van mijn oude en zeer gecrashte computertje omgebouwd als externe harde schijf en bij deze reïncarnatie is veel materiaal bewaard gebleven, zoals oude filmpjes & foto’s maar ook mijn scrapkits waarvan ik dacht ze kwijt te zijn…
Ook dat heeft wel meegeholpen om het digitale virus weer levend te krijgen want foto’s bewerken, brings back memories!
De naam van mijn weblog is MiniMannen© maar echt Mini zijn mijn Mannen niet meer. Yannick is dertien en meet eenzelfde lengte als Mamma en Dion werd onlangs negen en komt tot halverwege mijn hoofd… #timeflies En dan te bedenken dat Yannick nog twee was toen ik begon met web-streepje-log-punt-nl en Dion was nog ehhh… in the cloud zeg maar… of in the make. Of zoiets.
De naam ga ik niet aanpassen, die hoort bij mij, bij Mijn Mannen, bij Ons Gezin maar ik kan niet meer een heel blog vullen met de ontwikkelingen van Mijn Mannen omdat ze dat in de eerste plaats niet echt meer op prijs stellen en omdat de ontwikkelingen veel minder hard gaan dan toen ze Mini waren…
Mijn Mannen, Mijn Alles
Spammen…
Spam. Het staat vol met spam in mijn dashboard. Daar waar ik jullie had moeten spammen met mijn leventje, werd ik gespamd…
Begin februari plaatste ik na lange tijd weer een berichtje, wilde de draad weer oppakken. Toen kwam De Longontsteking. Die was heftig, heul heftig. Weken ziek geweest, een conditie van een ui en hoesten hè, vreselijk hoesten.
Dat benauwde bleef en ging niet meer over. Nou heb ik dat eigenlijk altijd wel gehad, behalve wanneer ik in de Italiaanse bergen ben.
De dokter, waar ik toch al een strippenkaart had, besloot nader onderzoek. Na een longfoto, bloedonderzoek en een vette rekening van de zorgverzekeraar, kon er nog steeds niet echt volmondig astma worden gezegd. We houden het lekker algemeen en zetten COPD op je status. Puffers werden voorgeschreven en gebruikt.
Ook mijn lijf deed zeer, steeds meer zeer. Eigenlijk had ik daar ook altijd al last van gehad zei ik in een van de vele gesprekken met vriendinLin. “Zou jij niet, net als ik, fybromyalgie kunnen hebben? Alle symptomen komen overeen met die van mij…”Ik ging naar een fysiotherapeut en zij stelde vraag na vraag, voelde aan mijn lijf en concludeerde al vrij snel dat ik in ieder geval hypermobiel was. Ze raadde me aan naar de huisarts te gaan om een verwijzing voor de reumatoloog te vragen. Zo gezegd, zo gedaan en al twee weken later zat ik in het O Zo Grote Maasstad Ziekenhuis.
Na wat onderzoek hier, onderzoek daar, bevestigde de reumatoloog de suggestie van vriendinLin; fybromyalgie. Ik heb fybromyalgie. Waarschijnlijk al mijn hele leventje. Dat verklaart ontzettend veel, er vallen veel puzzelstukjes in elkaar. Niet tegen nachten doorhalen kunnen. Moord en brand gillen als iemand aan mijn bovenarmen zit (bijvoorbeeld mijn moeder vroeger, als we moesten oversteken), eczeem, darmproblemen, depressie, luchtwegproblemen, pijn in mijn lijf, overgewicht in verband met vertraagde stofwisseling, onverklaarbare jeuk aan mijn benen, hormoonproblemen…En al die jaren werd steeds gezegd dat men het niet echt wist, dat ik er mee moest leren leven… Maar waarmee dan?nu zijn we er, ik moet leren leven met fybromyalgie. En dat is voor mij best gemakkelijk. Veel mensen krijgen de diagnose vooraf, ik krijg ‘m achteraf. Al die vage verschijnselen van mijn lijf hebben een naam gekregen…
Medicijnen zijn er niet. Behalve wat spierverslappers en ontstekingsremmers ter voorbereiding op zware inspanning, zoals bijvoorbeeld het aanstaande concert van Robbie Williams (Robbie Williams!). Zodat je de dagen na het concert wat gemakkelijker doorkomt. Veel rust, dat is eigenlijk het belangrijkst.
Goed, inmiddels ben ik aardig op weg. Door een goede fysio neemt de pijn af, ze maakt mijn bindweefsel los. Al resulteert dat wel in tijdelijk heul veel pijn. Man dat doet zeeheer…
Ik ben goed op weg met hardlopen. Na een dik jaar drie keer per week 5 kilometer wandelen met vriendinLin, zijn we acht weken geleden begonnen met een hardloopschema. Twee keer per week en aangevuld meet zeer veel tips (en jubelende tops) van onze fysiotherapeute. Vanmorgen renden we 25 minuten achter elkaar…
Vorig jaar kon vriendinLin niet eens vijf minuutjes wandelen. We zijn dus goed op weg. Achter de begonia’s? No way!
Volgende week nog naar de vaatchirurg om te horen waarom mijn scheenbeen zooooo vreselijk veel pijn doet (waarschijnlijk spataderproblemen) en dan maken we ons op voor de 5 kilometer.
Volgende blog: hoest met de Minimannen?
It’s been a tijdje…
Man, wat is dat lang gelee zeg! Steeds het idee om het weer op te pikken, regelmatig ideetjes en genoeg input vanuit de MiniMannen©.
De Mannen zijn inmiddels weer verjaard, weinig mini meer aan die mannen van mij. Yannick werd 11 en Dion 7.
Yannick heeft als ‘zevende groeper’ inmiddels al een schoolkamp achter de rug en Dion leest, schrijft en rekent. Hij heeft het prima naar zijn zin in groep 3.
Ik zal me eens storten op een waardige update over mijn twee grote liefdes, ook de privéarchieven moeten worden bijgehouden. Memorabele uitspraken werden overigens wel genoteerd, geen zorgen *en adem uit….*
En dan even over het vak. Het vak. Als in juf.
Vorig schooljaar viel ik met mijn neus in de boter, een geweldige invalklus voor een heel schooljaar. Ik maakte er vriendinnen, deed ervaring op in het (mede)runnen van een klas. Helaas kon ik niet blijven (want bezuinigingen) maar de buurschool bleek nog wat vacatures te hebben. Ik belde aan en de rest is ehhh…history. Ook dit keer met mijn neus in de boter, een geweldige en leuke school met net zulke leuke en lieve collega’s.
Inmiddels is mijn leventje dus aardig veranderd. Het juf zijn bevalt me meer dan prima, ik heb een leuke groep. Met 28 kleuters never a dull moment…
Ik maak mijn eigen zon!
Ik ben er klaar mee, he-le-maal klaar! Dan heb ik het – uiteraard – over het weer. Ik klaag dus ik besta, zoiets. Aangezien we het van het weer du moment niet moeten hebben, besloot ik mijn eigen zon te zoeken, mijn eigen warmte. En dat is redelijk eenvoudig, want warmte zit hier bijvoorbeeld volop in de kast. Of liever gezegd, in de fotoboeken in de kast . Plaatjes kijken van mijn lieve kleine speklapbaby’s, daar word je helemaal warm van aan je binnenkantje, heerlijk!
Of, nog warmer word je van filmpjes kijken van de kindjes klein. Zo lief, zo mooi, zo grappig, zo lang geleden en toch voelt het nog net zo warm als gister.
En als ik ze dan boven bezig hoor, zo nu en dan kibbelend (lees: schreeuwend) tegen elkaar dan realiseer ik me dat de tijd zo snel voorbij gaat (gaaaaaap, ik weet het…). Dat de kleine kindjes van de foto’s en uit de filmpjes nog heel dicht bij me zijn en daar ook blijven maar dat ze nu heel groot zijn en zelfs nog dichter bij, dichterbij dan ooit (Bløf, red.)
Ik weet nog hoe ze roken (niet altijd even frips), welke geluidjes ze maakten, hoe ze lachten, hoe ze huilden, hoe hun eerste woordjes klonken…
Zo lief, zo mooi, zo grappig, zo lang geleden en toch voelt het nog net zo warm als gister
En net als ik helemaal warm ben van binnen, hoor ik links en rechts dat de zomer er nu echt aan komt. Bij mij is die al begonnen, zo uit de kast gevallen…
Over afremmen, fabels en feiten…
Vakantie! Het is vakantie! Ruim vijf weken ontzettend bijkomen van het schooljaar 2011-2012. Heel hard op de rem trappen, het was één lange sprint naar de eindstreep! En dat brengt meteen het volgende punt dat ik rechtgezet wil zien.
Relaxte baan hoor, in het onderwijs. Lekker veel vakantie, woensdag vroeg klaar, beetje buiten zitten…
Fabel
Wij leerkrachten hebben meer vakantiedagen.
Want. We moeten ze wel eerst verdienen, bij elkaar werken zeg maar. Is een gemiddelde werkdag er één van ongeveer acht uur, als leerkracht maak je gemiddeld dagen van tien uur. En dan heb ik het niet over de uren die je buiten de school nog met je werk bezig bent. Of wat te denken van de dagen waarop je ’s avonds aansluitend aan je werkdag oudergesprekken voert, soms wel tot half elf…
Fabel
Op woensdag lekker vroeg klaar, 12 uur!
Geen juf of meester die het lukt om voor drie uur, half vier het pand te verlaten. Tenzij je de administratie meeneemt naar huis, of het lokaal achterlaat alsof er zojuist een heftige oorlog heeft gewoed.
Overdenken
Lekker veel buiten spelen bij de kleuters. Dat is waar, het is extra genieten in het zonnetje. Denkt u ook aan ons als we in de herfststormen buiten spelen? Of in koude tijden?
Feit
Het is een geweldig vak, geeft veel voldoening en is elke minuut die je zwoegt meer dan waard! Mij hoor je dan ook niet zeuren. Stopt de meerderheid van de Nederlandse bevolking dan eindelijk eens met die vooroordelen de lucht in te slingeren?
Afgelopen week nam ik afscheid. Van mijn twee groepen, groep vier en de kleutergroep, en van school. Een fantastische school waar ik me vanaf dag één thuis heb gevoeld. Fijne collega’s, blijvende vriendschappen zijn gesloten en de nodige tranen hebben mijn ogen verlaten.
Als ik die kleine kleutertjes zag lopen, hand in hand op weg naar de vakantie en een nieuwe groep straks in augustus. Toen de meiden van groep vier afgelopen donderdag snikkend binnen kwamen omdat ik weg ging. Ook zij gaan naar een nieuwe groep, nieuwe juf of meester.
Mijn nieuwe school is de buurvrouw van mijn huidige (tot 1 augustus = feit) school. Dat betekent dat ik zowel mijn collega’s als mijn kleuters nog vaak zal zien. Ik krijg daar namelijk ook een kleutergroep en we spelen op hetzelfde plein. Mijn lokaal grenst ook nog eens aan dat speelplein dus ook als ik niet buiten ben zullen er de nodige kleuterkloppers voorbij komen. Tot groot genoegen van mijn kant overigens…
Eindstreep is in zicht!
Het heerlijke weer doet vermoeden dat de zomervakantie al is begonnen. Niets is minder waar, we moeten nog een paar weekjes wachten. De laatste weken van het schooljaar staan gelijk aan een boel stress, rapporten moeten worden geschreven en dus moet er worden getoetst. Er moeten schoolreisjes worden gemaakt, sportdagen en sponsorlopen gehouden. Juffen vieren verjaardagen en last but not least is daar de eindejaarsschoolmoedermaffia die op oorlogspad is. Want.
Ik maak me al jaren niet echt heel druk, mijn kinderen zijn elk jaar weer blij met hun klas en juf of meester
De klassen worden ingedeeld en het zal toch niet dat mijn kind bij dat kind in de groep komt en die juf of meester hoeft echt niet voor de klas van mijn kind te komen want dan word ik gek!
Elk jaar is het hetzelfde. Ik maak me al jaren niet echt heel druk, mijn kinderen zijn elk jaar weer blij met hun klas en juf of meester. Dit jaar ben ik ook niet heel veel op het schoolplein van mijn eigen MiniMannen te vinden (meestal helaas maar nu niet eens zo heel erg…).
Dit jaar sta ik ook eens aan de andere kant en dat is best wel even wennen. Nu weet ik meer dan ooit dat elke beslissing van een juf of meester met veel gepieker, besprekingen en evaluaties gemaakt wordt. Wikken en wegen maar altijd uitgaan van het belang van het kind.
Goed, we tellen dus af. Italië komt steeds dichterbij…
Maar eerst nog ‘even’ de rapporten maken, buiten op de loungebank. dat dan weer wel!
Hoe is het nou met jou?
Ik heb het zelf al maanden over mij maar goed ik ben er uit, vandaag ben jij. Hoe is het nou met jou?
Deze vraag is de afgelopen *kucht* twee jaar regelmatig voorbij gekomen. Op het log, op Twitter, op Hyves en later Facebook…
Ga zitten, ik zal het eens vertellen!
Vorig jaar juni heb ik na twee jaar zwoegen en keihard bikkelen mijn studie afgerond. Met een mooi diploma, ook dat nog! Voor mijn eindproject kreeg ik een 9 en daar ben ik toch wel erg trots op eigenlijk. Voor het eindproject heb ik samen met twee ander PABO-studenten en drie studenten filosofie van de Erasmusuniversiteit een lessenreeks filosoferen met meer- en hoogbegaafde kinderen ontworpen. Deze, door ons gemaakte lessen, hebben we uiteindelijk ook op zes verschillende scholen in Rotterdam gegeven. Wat was dat onwijs gaaf! Nou is filosoferen al wel iets dat mij aanspreekt maar dan ook nog eens met kinderen, dat is echt super om te doen.
Thuis veel geofend met Yannick, een kei in filosoferen!
Na het afstuderen ben ik eerst eens heerlijk gaan genieten van de rust. Onwennig! Heel d edag het idee hebben dat je dringend een opdracht m oet afronden of pedagogische theorieën moet doorlezen en daar over orakelen of iets dergelijks…
Inmiddels heb ik het luieren meer dan aardig onder de knie! Is ook niet zo lastig als je een heerlijke overdekte loungehoek hebt in de tuin. Dat luiert heel gemakkelijk…
Vanaf de tweede week in het schooljaar 2011-2012 sta ik voor de klas op een heel leuke school. Daar begon ik de donderdag en vrijdag voor groep 4 en vanaf januari kwamen daar de maandag en donderdag bij, voor een nieuwe kleuterklas (een zogenaamde instroomgroep). Drukker dan druk dus ineens weer, vier dagen aan het werk. Maar leuk dat het is! Geen seconde twijfel over deze switch, ik zit helemaal op mijn plek voor de klas. De dagen vliegen voorbij, ik weet nog dat ik op kantoor de minuten telde. Op mijn tandvlees de dagen door probeerde te komen, gruwelijk…
Voor de Mannen was het natuurlijk wel even wennen, mamma wel klaar met leren maar ook ineens weer aan het werk. En hoe fijn het is dat je de schoolvakanties vrij bent, zo lastig is het dat je altijd vroeg weg moet als je werkt en laat thuis bent en dat je ook thuis vaak nog bezig bent met je werk. Als het dan vakantie is, dan ben ik er voor de Mannen.
En als het dan vakantie is… dan willen ze uit logeren…
dus
Ik snap het….. Niet!
Vol frisse moed begon ik op het vernieuwde weblog. Met een instelling als vanouds, zo één van ‘ach, even zien en doen en dan heb ik het binnen no time onder de knie want dat WordPress is o-zo-gemakkelijk’.
Nou, have I got news for you… tis niet waar! Gewoon niet!
Ik zie de meest mooie blogs om me heen en mij lukt het van geen kanten. Zou ik het verleerd zijn? Kan ik mij nu echt alleen nog maar beperken tot schrijven en zo af en toe een kiekje?
Ik wil zo graag van die kekke tabs achter deze pagina, waar dan leuke plaatjes te vinden zijn.
En wat kopjes, tekstjes en plaatjes in de kolom links van u.
Kweet alleen nie hoe of ik dat op of in mijn blogje krijg. Ook dat grijze randje om mijn plaatjes vind ik hoogst vervelend, alsof ik in rouw gedompeld ben… #grrrr!
En na een middagje gefrustreerd zoeken, proberen en lichtelijk gevloek, geef ik het gewoon maar even op. Voor nu…
Voorlopig eerst maar eens even een lentewerkboekje maken. Dat lukt tenminste…
Tussen de bedrijven door…
Kan ik natuurlijk best even bloggen over dat ik niet meer zo bedrijvig ben in het bedrijf waar ik altijd tussen de bedrijven door best bedreven was…
dus.
Vorig jaar september begon, zoals jullie allemaal weten, mijn opleiding aan de PABO. Ik ging de verkorte opleiding doen. Dat wil zeggen, in plaats van vier jaar naar school "maar" twee jaar naar school. En daarnaast zou ik blijven werken. Mijn uren bracht ik met behulp van ouderschapsverlof terug naar 18 uur. In de praktijk betekende dat twee dagen werken van negen uur. De maandag en de dinsdag. Negen heel lange uren.
's Morgens ging mijn wekkertje om kwart over zes en ging ik om kwart over zeven (op pad).
Diezelfde maandagen en dinsdagen is er in de avonduren college. Dat betekende dat ik die avonden pas om kwart voor elf 's avonds weer binnen stapte.
Die dagen zag ik mijn kinderen niet wakker, zag ik TMM nauwelijks en was ik voornamelijk aan het overleven. En niet alleen fysiek…
Meer en meer raak je betrokken in de onderwijswereld en die is in geen enkel opzicht vergelijkbaar met het bedrijfsleven. Op mijn werk, dwaalde ik meer en meer af. Geen idee, ik had vaak geen idee wat ik deed, hoe ik iets moest doen. Terwijl ik het toch al jaren deed. Mijn harde schijf werd stukje bij beetje gewist en het lukte me niet meer om de informatie te behouden en te onthouden…
Kortom, de koek was op. Helemaal op.
En dus de hoogste tijd om los te laten en een periode af te sluiten. Na 12,5 jaar…
Best moeilijk, maar als de rust straks echt is gekomen zal ik hopelijk bij kunnen komen van die negen heel lange, op het laatst onverdraaglijke uren. Elke maandag en dinsdag een beetje meer…
Nu zie ik al mijn mannen meer en ben ik de maandagen en dinsdagen alleen 's avonds weg. Donderdag loop ik stage, maar dat is bij de Minimannenxc2xa9 op school, dus ik ben niet echt weg. Ik ga de komende tijd (buiten heel hard werken voor mijn afstuderen) ontzettend genieten van de plotselinge fijne vrije tijd.
Maar eerst nog even…