Ehhh… MiniMannen zijn MiniPubers. Of eigenlijk, MaxiPuber en MiniPuber. Of ze zich ook zo gedragen? Als het op eten aankomt wel. De boodschappen die op vrijdag in de kast verdwijnen, verdwijnen even zo vlug in de Pubers. No quetsions asked…
Als het op gedrag aankomt zijn het gewoon de jongens zoals ze altijd zijn geweest.

Betekent dit dat de naam van deze site niet meer van toepassing is? Nou, eigenlijk wel, totaal en compleet niet meer van toepassing.
Nu kan ik natuurlijk heel dweperig zeggen dat het altijd mijn MiniMannen zullen zijn maar ik hou niet van dat blijven hangen in wat is geweest. Het enige dat ik terugkijk zijn de foto’s en de filmpjes. Verder kijken we gewoon naar het nu en soms een beetje vooruit. Maar vooral naar het nu is het fijn kijken…

Naast mijn zeer drukke baan (tegenwoordig sta ik vier dagen voor mijn heerlijke groep 1/2), heb ik tegenwoordig een hip bijbaantje. Niet om de rekeningen te kunnen betalen of omdat ik tijd over heb maar gewoon omdat ik het leuk vind! Eigenlijk ist de schuld van onze jongste MiniMan©. Hij besloot eens te gaan kijken bij handbal. Gerecruteerd door huisvriendin Chantal (die hij sinds een jaartje geen Tachal meer noemt), dat moet ik er eerlijkheidshalve wel bij vermelden.
Eerlijk gezegd moest ik er niet veel van hebben, handbal. Kende het niet, vond het suf. De eerste training zat ik dan ook wat onwennig en weinig op mijn gemak op een bankje langs de kant. Kende geen enkele ouder. Wel veel kinderen, ‘onze’ halve school speelt er. En met ‘onze’ bedoel ik de school van de jongens. (sinds mijn grote mensen-baan als juf op school, is er nogal eens verwarring over welke school ik het heb in een gesprek…)
De eerste wedstrijd. Nu zou hij vast afhaken want hij kent het spelletje niet, houdt niet van wedstrijdjes…
Boy, was I wrong! Hij liep het veld op, vol vertrouwen en goede moed. Geen twijfel, geen terughoudendheid. Integendeel; hij ging er vol in, verdedigde dat het een lieve lust was en liep vrij waar hij kon. En ik zat wederom op een bankje toe te kijken. Naast mij een aardige medemoeder die mij het een en ander uitlegde #klik. Ik vind het leuk! Kan niet anders zeggen, Dion kan echt leuk handballen! Komt met ernstig rode wangen van het veld en vindt het prachtig. Onlangs scoorde hij zijn eerste doelpunten en bood excuses aan de keeper van de tegenpartij aan.

Wat mijn bijbaantje betreft: ik ben trots te mogen meedelen dat ik ben voorgedragen als razende reporter van ‘ons’ team. Ik schrijf wedstrijdverslagen voor de internetsite en stukjes van evenementen voor de krantjes Locale. Gelukkig kan ik op deze manier toch een steentje bijdragen aan het clubleven in mijn zeer druk en soms ietwat hectisch leventje.

Zo op de valreep word ik sentimenteel en blik ik terug op het afgelopen jaar. Op ons afgelopen jaar.
Met het knallen van het vuurwerk buiten (jaja, alvast, want waarom bewaren tot du moment morgenavond/nacht. Iksnapdanie.) hoor ik Dion vanuit zijn bed nog roepen: "Ma, ik ga echt niet slapen hoor met dat vuurwerkherrie buiten. Dan weet je het vast hxe8. Goed?"
Glimlach.

Mijn kleinste mannetje, in zijn bedje. Waar hij echt bijna niet meer in past. Nog een centimeter of tien, hooguit. Zijn nieuwe bed is besteld en wij zijn in afwachting van. Hij nog het meest geloof ik…
Dion groeide thvw (is "Spangas" voor: te hard voor woorden), schoot van maat 104 naar 122, startte zijn schoolcarrixe8re, begon aan judo en zwemles en maakte vriendinnetjes. En vriendjes, die ook. Hij ging naar logopedie om een eind te maken aan zijn schattige geslis, waarvan ik over een jaar absoluut niet meer kan zeggen dat het schattig is. Er zit een houdbaarheidsdatum op geslis. Schattig of niet. En het gaat goed, hij kan zonder slissen praten. Of eigenlijk: hij kan praten zonder dat zijn tong naar buiten wappert bij de n, l, t, en de (duh) s. Maar dat kost hem wel moeite. Hij kan het in ieder geval en daar zijn we blij mee.  
En dat gegroei had tot gevolg dat ik hem geen "kabouter" meer mocht noemen, daar was hij toch echt te groot voor. Ik heb toestemming gekregen voor "Kabobbel". Dat past wel, vond hij.
Verder zingt en kwebbelt hij er op los. Ooit logde ik al eens dat Yannick geen puntjes in zijn zinnen had en maar doorging, maar Dion heeft deze vaardigheid tot kunst verheven. Hij gaat maar door. en door. en door. U begrijpt me wel…
Hij had een soloregel in het kerstlied en hij wil trouwen met zijn Liefde uit de klas. En dan wil hij met haar een baby. En een poes. Hij weet alleen  niet hoe ze die baby en poes moeten delen dan, want hij woont immers bij ons en zij bij haar pappa en mamma. Dilemma!  

En dan mijn oudste, ons denkertje. Onze moeilijke denker, voor wie het glas altijd halfleeg zal zijn en de weg altijd vol zal staan met beren. Maar inmiddels weet hij dat hij kan dansen in de regen, hij doet het nog niet, maar hij weet het wel. Yannick bloeide wel enorm op toen hij na de zomervakantie een meester kreeg in groep 5. Een meester! (ze zijn er nog…). Hij kan het goed vinden met de meester, zit aan het bureau van de meester en ze hebben dezelfde humor. Een ander kind wat dat betreft. Raar, want de juffen die hij tot nu toe had waren allemaal geweldig, lief en competent. En toch had hij de klik niet die hij nu wel heeft. Die klik die school leuker maakt voor hem. Al verveelt hij zich nog wel regelmatig zegt hij. Hij zuigt de informatie op en is dan ook helemaal in de ban van geschiedenis, aardrijkskunde, natuur & techniek en sommen voor groep 6.
Ook hij startte met judo en hij gaat na de kerstvakantie een groep hoger proberen, ben benieuwd. Allemaal stevige jongens die dan met mijn grasspriet de mat op gaan…
Ook was dit het jaar waarin Yannick alleen om een boodschap ging. Met geld en sleutel op zak. Hij voelde zich zo groot (en ik vind dit dus zo handig).  

En nu zou ik dus de beste van 2010 gaan noteren. Voor in de digifotoboeken (weetjewel). Maar ik kan uit al die briljante uitspraken moeilijk kiezen. Ze zijn allemaal tlvw (te leuk voor woorden. Uit Spangas weer ja…).

Ik neem ze mee in gedachten en ga ervaren of Dion in 2011 "proberen" gaat zeggen in plaats van "goberen". Of "komkommer" in plaats van "bekommer". Eigenlijk hoeft het voor mij niet zo, het gaat al zo hard. Nog even en alles is zo 2010…
O, enne, fijne jaarwisseling! En alvast een heel gelukkelig 2011!

Zo op de valreep word ik sentimenteel en blik ik terug op het afgelopen jaar. Op ons afgelopen jaar.
Met het knallen van het vuurwerk buiten (jaja, alvast, want waarom bewaren tot du moment morgenavond/nacht. Iksnapdanie.) hoor ik Dion vanuit zijn bed nog roepen: "Ma, ik ga echt niet slapen hoor met dat vuurwerkherrie buiten. Dan weet je het vast hxc3xa8. Goed?"
Glimlach.

Mijn kleinste mannetje, in zijn bedje. Waar hij echt bijna niet meer in past. Nog een centimeter of tien, hooguit. Zijn nieuwe bed is besteld en wij zijn in afwachting van. Hij nog het meest geloof ik…
Dion groeide thvw (is "Spangas" voor: te hard voor woorden), schoot van maat 104 naar 122, startte zijn schoolcarrixc3xa8re, begon aan judo en zwemles en maakte vriendinnetjes. En vriendjes, die ook. Hij ging naar logopedie om een eind te maken aan zijn schattige geslis, waarvan ik over een jaar absoluut niet meer kan zeggen dat het schattig is. Er zit een houdbaarheidsdatum op geslis. Schattig of niet. En het gaat goed, hij kan zonder slissen praten. Of eigenlijk: hij kan praten zonder dat zijn tong naar buiten wappert bij de n, l, t, en de (duh) s. Maar dat kost hem wel moeite. Hij kan het in ieder geval en daar zijn we blij mee.  
En dat gegroei had tot gevolg dat ik hem geen "kabouter" meer mocht noemen, daar was hij toch echt te groot voor. Ik heb toestemming gekregen voor "Kabobbel". Dat past wel, vond hij.
Verder zingt en kwebbelt hij er op los. Ooit logde ik al eens dat Yannick geen puntjes in zijn zinnen had en maar doorging, maar Dion heeft deze vaardigheid tot kunst verheven. Hij gaat maar door. en door. en door. U begrijpt me wel…
Hij had een soloregel in het kerstlied en hij wil trouwen met zijn Liefde uit de klas. En dan wil hij met haar een baby. En een poes. Hij weet alleen  niet hoe ze die baby en poes moeten delen dan, want hij woont immers bij ons en zij bij haar pappa en mamma. Dilemma!  

En dan mijn oudste, ons denkertje. Onze moeilijke denker, voor wie het glas altijd halfleeg zal zijn en de weg altijd vol zal staan met beren. Maar inmiddels weet hij dat hij kan dansen in de regen, hij doet het nog niet, maar hij weet het wel. Yannick bloeide wel enorm op toen hij na de zomervakantie een meester kreeg in groep 5. Een meester! (ze zijn er nog…). Hij kan het goed vinden met de meester, zit aan het bureau van de meester en ze hebben dezelfde humor. Een ander kind wat dat betreft. Raar, want de juffen die hij tot nu toe had waren allemaal geweldig, lief en competent. En toch had hij de klik niet die hij nu wel heeft. Die klik die school leuker maakt voor hem. Al verveelt hij zich nog wel regelmatig zegt hij. Hij zuigt de informatie op en is dan ook helemaal in de ban van geschiedenis, aardrijkskunde, natuur & techniek en sommen voor groep 6.
Ook hij startte met judo en hij gaat na de kerstvakantie een groep hoger proberen, ben benieuwd. Allemaal stevige jongens die dan met mijn grasspriet de mat op gaan…
Ook was dit het jaar waarin Yannick alleen om een boodschap ging. Met geld en sleutel op zak. Hij voelde zich zo groot (en ik vind dit dus zo handig).  

En nu zou ik dus de beste van 2010 gaan noteren. Voor in de digifotoboeken (weetjewel). Maar ik kan uit al die briljante uitspraken moeilijk kiezen. Ze zijn allemaal tlvw (te leuk voor woorden. Uit Spangas weer ja…).

Ik neem ze mee in gedachten en ga ervaren of Dion in 2011 "proberen" gaat zeggen in plaats van "goberen". Of "komkommer" in plaats van "bekommer". Eigenlijk hoeft het voor mij niet zo, het gaat al zo hard. Nog even en alles is zo 2010…
O, enne, fijne jaarwisseling! En alvast een heel gelukkelig 2011!

Gisteren was de jaarlijkse boekenmarkt op school. Elke groep een eigen kraam, versierd met eigen werkstukken/werkjes. Yannick vindt het altijd reuze gezellig zo op school, zonder te moeten rekenen, spellen of -erger nog- lezen.

Dion was er dit jaar voor het eerst als kleuter bij. Hij genoot met volle teugen van de poppenkast, het open podium (waar zijn grote broer optrad), de snoepjes, de boeken (uiteraard) en van Jet. Niet zomaar een Jet. Neuh, dxc3xa9 Jet.
Jeweetwel, van Dikkie Dik. Dit jaar de speciale gast op de boekenmarkt.

Al een Dikkie Dikke week waren we er hier mee bezig in huize Minimannenxc2xa9. 's Avonds lazen we -na jaren ballingschap in de kast- de boekjes van Dikkie Dik. Ik vroeg Dion of hij wist wie die boekjes nou schreef. Een mevrouw wist hij te vertellen, maar haar naam wist hij niet meer.
Samen keken we naar haar naam op de kaft en ik las voor "Jet. Jet Boeke".
Hij knikte, "Jet Boekemarkt ja, zo heet ze!"

De hele week was Dion dus al in afwachting van zijn ontmoeting met Jet Boekemarkt. Het was erg leuk, ze las een verhaal en tekende meteen het verhaal mee en las daarna ook nog voor uit een boek van Dikkie Dik. 
En ze signeerde ook nog zijn boekje, helemaal leuk natuurlijk!

Alles in het welbefaamde Weblogland is veranderd.
Zomaar. Ogenschijnlijk dan…

Zo logde ik al een week of twee geleden aan, had leuke foto's om te posten. Helaas was de kwaliteit van de foto's na bewerking zelfs beneden mijn niveau en ik logde uit.
Nu log ik dus weer aan en kom meteen in een heel nieuw "dashboard".
En dat zonder in een auto te zitten…

Tijd om het allemaal maar eens uit te testen. Zo zie ik bij het aanloggen in xc3xa9xc3xa9n oogopslag of ik nieuwe reacties heb en zo ja van wie en wat schrijft die persoon dan?
Opvallend was de meest verse reactie op een blogje van (way back when) juni 2007…
Of ik niet een leuke babykamer in mijn eetkamer wilde, want dat was volgens de poster het enige dat er daar nog aan ontbrak… Een leuke babykamer.
Dus.
In de eetkamer.

Grap of niet, ik heb meteen de betreffende weblink aangeklikt om  mijn beklag te doen, dat snappen jullie. De nieuwe Jis is de oude niet…
"Ik zou het erg op prijs stellen als jullie mij op mijn privxc3xa9blog niet meer lastig vallen met nutteloze en vooral ongevraagde reclame, als in het doorgeven van weblinks.
Mochten jullie alsnog besluiten dat dit de weg is die jullie als bedrijf willen bewandelen, lijkt het me erg handig de datum van berichten waarop jullie posten even te verifixc3xabren. Had ik in 2007 een babykamer willen hebben, had ik hem toen al wel aangeschaft…"

Alles is dus fresh and new, mijn blogdashboard (Galgje!Galgje!), het schooljaar dat weer voor de deur staat te trappelen, mijn stage (waar ik gister al ben begonnen en hoe leuk! Groep 3!).
Het enige dat nog fresh and new moet, ben ik zelf eigenlijk…
En dat brengt me terug tot die eeuwige vraag die ik mijzelf stel "wat moet ik nou met mijn haar, zal ik het nou knippen of niet?"

Zonder al te veel opschepperij, wil ik toch even iedereen eraan herinneren dat ik het al zei in mijn laatste blog. Toen dacht ik al "jaja, lach maar, meer gelijk heb ik wel…"

Het is vakantie en die countdown kwam wat mij beteft niets te vroeg.
Waarschijnlijk mede door alle gigadrukte om me heen is het hier sindsdien te stil geweest. Maar hxc3xa9, ik zat te tellen, te countdownen weetjewel

Yannick is met vlag en wimpel door naar groep 5 en Dion heeft het ontzettend naar zijn zin op school en kleutert er in augustus weer op los! Vanmorgen zat hij in zijn vriendenboekje te bladeren en verzuchtte dat hij zo blij was met de foto van zijn juf; "kan ik gewoon naar zij kijken in de verkansie". 

Kortom, wij zijn vast begonnen met vakantie vieren. Het wordt vast een heerlijke zomer!
Morgen gaan we live de Tour de France kijken (vanuit de achtertuin zo ongeveer) en volgende week slepen we die wereldbeker binnen, toch?
Zoals Dion al een week uit volle borst zingt: "Up Holland UP, laat de leeuw niet in zu hempie staan".

Na veel -heel veel- opruimen, inrichten en herinrichten kan ik eindelijk zeggen dat we op de goede weg zitten in Huize Minimannen.
De stress ebt weg, wat blijft zijn de wallen onder onze ogen… 
Ook dat komt goed, uiteindelijk.

Het fijne van alles is dat we meteen het "huisje-boompje-beestje-seizoen" ingaan. ’s Avonds lekker vroeg donker, verwarming aan en met een mok (vaas) thee op de bank. En een speculaasje, want vele kilo’s minder (jeej, lichtpuntjes waren er wel degelijk !)

En omdat er een boel loggers waren die verzoekjes hadden voor de eerste beelden, hierbij dan die eerste beelden. Een Cribs verslag volgt uiteraard asap.
In chronologische volgorde, dat begrijpt u.

Afgelopen dinsdag zijn de plissxc3xa9gordijnen opgehangen en ik ben er zo blij mee, ze zijn super ! En nee, het is niet een heel ouderwets, oubollig iets – wat de naam trouwens wel doet vermoeden – maar het zijn superstrakke jaloeziexc3xabn van stof. Anyway, zoals ik al zei, beelden volgen !

Meanwhile rommelen we lekker door hier in huis, er is nog genoeg op te hangen en er zijn nog talloze puntjes die op de spreekwoordelijke i moeten worden gezet.
En dan gaan we maandagavond ook nog eens met ons vriendenclubje eten en naar het theater; de Lama’s ! Voor de derde en laatste keer gaan we deze briljante club mensen zien in het theater, ze stoppen er mee…
Verder wordt volgende week de een na laatste hand gelegd aan de keuken, waardoor deze ook gekiekt kan gaan worden.

En laten we vooral niet vergeten dat Bram komt zaterdag. Bram ?
Ja duh…Bram !
Ahjoh, jeweetwel… de Good Old Heiligman himself…

Zie ginds komt de stoomboot…. *tomtiedom*

NB: Wij staan zaterdagochtend (om negen uur) overigens weer te klappertanden op de kade, om de Niet Bram Sint in te halen. Toch ook wel erg leuk !