Jis
Stomlijstje
In de Linda is het een vast onderdeel; het stomlijstje. Wat vind je stom? Nou, een heleboel!
- uitgroei in je haar moeten verven
- dat er maar 24 uur in een dag zit
- mensen die zich beter voelen dan een ander
- mensen die knap, slank én aardig zijn
- mensen
- teksten op een theezakje
- wollige woordkeus
- kaasplankjes
- sokken in sandalen
- witte leggings
- vreemde mensen die een gesprek met je aanknopen (laat me gewoon met rust)
- mensen die te zacht rijden op de linkerbaan omdat ze over drie kilometer al moeten afslaan
- Carlo Boszhard
- managers met stropdassen
- managers zonder stropdassen
- managers in het algemeen
- onnodige file
- een gat in mijn lievelingsbroek
- Valentijnsdag
- Frankrijk
- mensen die mijn grapjes niet begrijpen
- zwarte randjes onder nagels
- knellende schoenen
- panty’s
- vrijetijdskunde studeren
- werkwoorden verkeerd vervoegen
- te laat komen
- liegen
- vroeg wakker worden als je kunt uitslapen
- Italiaans leren en het dan niet durven spreken
- Donald Trump die in het echte leven president van de Verenigde Staten is
- belasting betalen nadat je al belasting over je loon hebt afgedragen
- verrassingshaar op je kin
- Fiat Multipla
- Libelle en Margriet
- Chiazaad en andere superfoods
- de naam superfoods
- sausjes
- boter tussen je kipfilet en je brood(je)
- 1e kerstdag
- 2e kerstdag
- stoken om je eigen huid te redden
- Freddy Mercury
- Horrorfilms
- wanneer je salaris te kort is voor de maand
- Wheeler Dealers
- Halloween
- RTL Z
- dat ik zo langzaam lees
- invullen voor een ander
Duidelijk, ik vind een heleboel stom want dit lijstje kan nog langer. Wat vind jij stom?
Iemand thuis?
Ehhh… MiniMannen zijn MiniPubers. Of eigenlijk, MaxiPuber en MiniPuber. Of ze zich ook zo gedragen? Als het op eten aankomt wel. De boodschappen die op vrijdag in de kast verdwijnen, verdwijnen even zo vlug in de Pubers. No quetsions asked…
Als het op gedrag aankomt zijn het gewoon de jongens zoals ze altijd zijn geweest.
Betekent dit dat de naam van deze site niet meer van toepassing is? Nou, eigenlijk wel, totaal en compleet niet meer van toepassing.
Nu kan ik natuurlijk heel dweperig zeggen dat het altijd mijn MiniMannen zullen zijn maar ik hou niet van dat blijven hangen in wat is geweest. Het enige dat ik terugkijk zijn de foto’s en de filmpjes. Verder kijken we gewoon naar het nu en soms een beetje vooruit. Maar vooral naar het nu is het fijn kijken…
Spellende uitdaging
In de beschrijving van Dion onder het tabblad De Mannen© staat het al ‘spellende uitdaging’. Daar stond overigens eerst logopedische uitdaging. Dat stadium zijn we inmiddels gepasseerd, meneer kan tegenwoordig aardig converseren zonder te spetteren. Dat is prettig, kan ik zeggen. En droog, dat ook.
Tegenwoordig gaan wij wekelijks naar de logopedist omdat Dion een uitdaging heeft op het gebied van spelling. Het handige van juf-zijn is dat je, indien genoodzaakt, zelf een diagnostisch onderzoekje kunt doen met je kind. En dat begint dus wanneer je het gevoel hebt dat er van school uit niets gedaan wordt en ik voor het tweede jaar achtereen moest aangeven waar zijn knelpunten lagen. Ik wilde niet meer passief en afwachtend zijn dus ben ik zelf overgegaan tot actie (mijn naam achterstevoren geeft al aan dat ik van de aksij ben namelijk en dat kan gewoon geen toeval zijn). Standaard begin je dan dus bij het gehoor en meteen bij die eerste stap ontdekte de KNO-arts dat ons mannetje behoorlijk doof bleek. Dus. Behoorlijk. Een operatie voor buisjes volgde. De eerste week liep hij met zijn handen op zijn oren want alles maakte herrie; de wc was vast kapot want die maakte zoveel lawaai en in zijn klas was het niet-normaal-herrie, aldus Dion. Hij bleek een expert op het gebied van liplezen en dit werd tot grote hilariteit van menig bezoeker uitvoerig getest bij ons thuis. Bijkomstig nadeel was natuurlijk wel een achterstand van een jaar of twee op het gebied van spelling en daarbij naar alle waarschijnlijkheid het dubbele in zijn ‘handicap’; dyslexie. Op orthografisch vlak (spelling). Daar heeft mijn vent het vaak best moeilijk mee; hij is dan gefrustreerd dat hij oefeningen doet die ik ook in groep 2 doe. Dat het bij hem honderd keer sneller gaat, ziet hij niet want zijn frustratie zit in de weg. En dat is iets waar je als moeder geen pleister op kunt plakken, geen kusje op kunt geven en dat frustreert mij dan weer…
Ik realiseer me dat het niet om mij en mijn gevoelens draait. Het gaat hier om De Kabouter, die hard werkt en zoveel stappen vooruit zet om soms weer heel hard terug geschopt te worden. En ondanks alles vrolijk blijft want na frustratie is er altijd zonneschijn Dionneschijn…
De Kabouter
New beginnings?
Zo’n 4.509 berichten. Spam. Alles is spam… En de vraag of ik een jaar wil verlengen. Mijn eerste reactie is “Nee”. Mijn tweede reactie is al snel “hmmm…” en uiteindelijk log ik in en wil ik verlengen. Maar dan ook wel weer actief. Eigenlijk is het een beetje de schuld van een nieuwe frisse collega, die actief blogt met een vriendin. En daar zo links en rechts echt leuke items mee weet te scoren om uit te proberen (en te houden!!!) en hierover dan te bloggen. Dat is niet mijn eerste uitgangspunt, alhoewel… een nieuwe tas van Cowboysbag…Onlangs werd de harde schijf van mijn oude en zeer gecrashte computertje omgebouwd als externe harde schijf en bij deze reïncarnatie is veel materiaal bewaard gebleven, zoals oude filmpjes & foto’s maar ook mijn scrapkits waarvan ik dacht ze kwijt te zijn…
Ook dat heeft wel meegeholpen om het digitale virus weer levend te krijgen want foto’s bewerken, brings back memories!
De naam van mijn weblog is MiniMannen© maar echt Mini zijn mijn Mannen niet meer. Yannick is dertien en meet eenzelfde lengte als Mamma en Dion werd onlangs negen en komt tot halverwege mijn hoofd… #timeflies En dan te bedenken dat Yannick nog twee was toen ik begon met web-streepje-log-punt-nl en Dion was nog ehhh… in the cloud zeg maar… of in the make. Of zoiets.
De naam ga ik niet aanpassen, die hoort bij mij, bij Mijn Mannen, bij Ons Gezin maar ik kan niet meer een heel blog vullen met de ontwikkelingen van Mijn Mannen omdat ze dat in de eerste plaats niet echt meer op prijs stellen en omdat de ontwikkelingen veel minder hard gaan dan toen ze Mini waren…
Mijn Mannen, Mijn Alles
Nieuw bijbaantje…
Naast mijn zeer drukke baan (tegenwoordig sta ik vier dagen voor mijn heerlijke groep 1/2), heb ik tegenwoordig een hip bijbaantje. Niet om de rekeningen te kunnen betalen of omdat ik tijd over heb maar gewoon omdat ik het leuk vind! Eigenlijk ist de schuld van onze jongste MiniMan©. Hij besloot eens te gaan kijken bij handbal. Gerecruteerd door huisvriendin Chantal (die hij sinds een jaartje geen Tachal meer noemt), dat moet ik er eerlijkheidshalve wel bij vermelden.
Eerlijk gezegd moest ik er niet veel van hebben, handbal. Kende het niet, vond het suf. De eerste training zat ik dan ook wat onwennig en weinig op mijn gemak op een bankje langs de kant. Kende geen enkele ouder. Wel veel kinderen, ‘onze’ halve school speelt er. En met ‘onze’ bedoel ik de school van de jongens. (sinds mijn grote mensen-baan als juf op school, is er nogal eens verwarring over welke school ik het heb in een gesprek…)
De eerste wedstrijd. Nu zou hij vast afhaken want hij kent het spelletje niet, houdt niet van wedstrijdjes…
Boy, was I wrong! Hij liep het veld op, vol vertrouwen en goede moed. Geen twijfel, geen terughoudendheid. Integendeel; hij ging er vol in, verdedigde dat het een lieve lust was en liep vrij waar hij kon. En ik zat wederom op een bankje toe te kijken. Naast mij een aardige medemoeder die mij het een en ander uitlegde #klik. Ik vind het leuk! Kan niet anders zeggen, Dion kan echt leuk handballen! Komt met ernstig rode wangen van het veld en vindt het prachtig. Onlangs scoorde hij zijn eerste doelpunten en bood excuses aan de keeper van de tegenpartij aan.
Wat mijn bijbaantje betreft: ik ben trots te mogen meedelen dat ik ben voorgedragen als razende reporter van ‘ons’ team. Ik schrijf wedstrijdverslagen voor de internetsite en stukjes van evenementen voor de krantjes Locale. Gelukkig kan ik op deze manier toch een steentje bijdragen aan het clubleven in mijn zeer druk en soms ietwat hectisch leventje.
Mijn MinderMiniMannen
Zoals beloofd, de update van mijn MinderMiniMannen…
Te beginnen met de oudste; mijn na-de-zomervakantie-achtstegroeper. Groep acht! Nog maar een jaartje en dan mag het naar de middelbare. Wordt een belangrijk jaar, zijn nieuwe school uitkiezen. Momenteel hebben we werkelijk nog geen idee. Hij niet, wij niet… En volgens mij beginnen de open dagen al ergens in november…
De oudste MiniMan is tegenwoordig een driftige X-Boxer. Wil ab-so-luut niet gefotografeerd worden en al helemaal niet besproken. Niet op het digitale, niet in het klaslokaal, gewoon niet!
Douchedeur gaat al een paar maanden op slot, zijn puberDNA is volop in ontwikkeling. Het is een heerlijke vent waar je al grote gesprekken mee kunt voeren. Die je om een boodschap kunt sturen en die zelfs – mits je het even vraagt, al dan niet dwingend – de woonkamer voor je stofzuigt.
Dan de jongste; zo anders en soms zo hetzelfde als zijn grote broer. Het blijft een blij ei, altijd vrolijk en in een goed humeur. Chagrijnig staat niet in zijn woordenboek. Knoopt met iedereen een praatje aan en heeft nog steeds een grote fantasie. Na de zomervakantie gaat De Kabouter al naar groep vier. Groep drie doorliep hij enigszins met tegenzin, het was de eerste paar maanden nogal wennen; je moest werken! Iets waar hij in groep een en twee nooit zoveel mee bezig was… Kwam met zijn gezellige klets en grote blauwe amandelvormige kijkers met nogal veel weg #grrrr
Zijn woordgebruik blijft verbazingwekkend. Zo eet hij sinds kort ook stikvis (ik hoor jullie denken; visstick! Nee… kibbeling) en prapika blijft een tongbreker… En het interesseert hem totaal niet.
winteroutfit
avondvierdaagse juni2013
stoere kabouter
Na een jaar of anderhalf zonder voortanden boven, zijn deze eindelijk aan het groeien. Hij verloor een van deze twee tanden al toen hij twee jaar was, misschien kan hij dan ook eindelijk eens met een mond vol tanden staan, lekker rustig!
Spammen…
Spam. Het staat vol met spam in mijn dashboard. Daar waar ik jullie had moeten spammen met mijn leventje, werd ik gespamd…
Begin februari plaatste ik na lange tijd weer een berichtje, wilde de draad weer oppakken. Toen kwam De Longontsteking. Die was heftig, heul heftig. Weken ziek geweest, een conditie van een ui en hoesten hè, vreselijk hoesten.
Dat benauwde bleef en ging niet meer over. Nou heb ik dat eigenlijk altijd wel gehad, behalve wanneer ik in de Italiaanse bergen ben.
De dokter, waar ik toch al een strippenkaart had, besloot nader onderzoek. Na een longfoto, bloedonderzoek en een vette rekening van de zorgverzekeraar, kon er nog steeds niet echt volmondig astma worden gezegd. We houden het lekker algemeen en zetten COPD op je status. Puffers werden voorgeschreven en gebruikt.
Ook mijn lijf deed zeer, steeds meer zeer. Eigenlijk had ik daar ook altijd al last van gehad zei ik in een van de vele gesprekken met vriendinLin. “Zou jij niet, net als ik, fybromyalgie kunnen hebben? Alle symptomen komen overeen met die van mij…”Ik ging naar een fysiotherapeut en zij stelde vraag na vraag, voelde aan mijn lijf en concludeerde al vrij snel dat ik in ieder geval hypermobiel was. Ze raadde me aan naar de huisarts te gaan om een verwijzing voor de reumatoloog te vragen. Zo gezegd, zo gedaan en al twee weken later zat ik in het O Zo Grote Maasstad Ziekenhuis.
Na wat onderzoek hier, onderzoek daar, bevestigde de reumatoloog de suggestie van vriendinLin; fybromyalgie. Ik heb fybromyalgie. Waarschijnlijk al mijn hele leventje. Dat verklaart ontzettend veel, er vallen veel puzzelstukjes in elkaar. Niet tegen nachten doorhalen kunnen. Moord en brand gillen als iemand aan mijn bovenarmen zit (bijvoorbeeld mijn moeder vroeger, als we moesten oversteken), eczeem, darmproblemen, depressie, luchtwegproblemen, pijn in mijn lijf, overgewicht in verband met vertraagde stofwisseling, onverklaarbare jeuk aan mijn benen, hormoonproblemen…En al die jaren werd steeds gezegd dat men het niet echt wist, dat ik er mee moest leren leven… Maar waarmee dan?nu zijn we er, ik moet leren leven met fybromyalgie. En dat is voor mij best gemakkelijk. Veel mensen krijgen de diagnose vooraf, ik krijg ‘m achteraf. Al die vage verschijnselen van mijn lijf hebben een naam gekregen…
Medicijnen zijn er niet. Behalve wat spierverslappers en ontstekingsremmers ter voorbereiding op zware inspanning, zoals bijvoorbeeld het aanstaande concert van Robbie Williams (Robbie Williams!). Zodat je de dagen na het concert wat gemakkelijker doorkomt. Veel rust, dat is eigenlijk het belangrijkst.
Goed, inmiddels ben ik aardig op weg. Door een goede fysio neemt de pijn af, ze maakt mijn bindweefsel los. Al resulteert dat wel in tijdelijk heul veel pijn. Man dat doet zeeheer…
Ik ben goed op weg met hardlopen. Na een dik jaar drie keer per week 5 kilometer wandelen met vriendinLin, zijn we acht weken geleden begonnen met een hardloopschema. Twee keer per week en aangevuld meet zeer veel tips (en jubelende tops) van onze fysiotherapeute. Vanmorgen renden we 25 minuten achter elkaar…
Vorig jaar kon vriendinLin niet eens vijf minuutjes wandelen. We zijn dus goed op weg. Achter de begonia’s? No way!
Volgende week nog naar de vaatchirurg om te horen waarom mijn scheenbeen zooooo vreselijk veel pijn doet (waarschijnlijk spataderproblemen) en dan maken we ons op voor de 5 kilometer.
Volgende blog: hoest met de Minimannen?
It’s been a tijdje…
Man, wat is dat lang gelee zeg! Steeds het idee om het weer op te pikken, regelmatig ideetjes en genoeg input vanuit de MiniMannen©.
De Mannen zijn inmiddels weer verjaard, weinig mini meer aan die mannen van mij. Yannick werd 11 en Dion 7.
Yannick heeft als ‘zevende groeper’ inmiddels al een schoolkamp achter de rug en Dion leest, schrijft en rekent. Hij heeft het prima naar zijn zin in groep 3.
Ik zal me eens storten op een waardige update over mijn twee grote liefdes, ook de privéarchieven moeten worden bijgehouden. Memorabele uitspraken werden overigens wel genoteerd, geen zorgen *en adem uit….*
En dan even over het vak. Het vak. Als in juf.
Vorig schooljaar viel ik met mijn neus in de boter, een geweldige invalklus voor een heel schooljaar. Ik maakte er vriendinnen, deed ervaring op in het (mede)runnen van een klas. Helaas kon ik niet blijven (want bezuinigingen) maar de buurschool bleek nog wat vacatures te hebben. Ik belde aan en de rest is ehhh…history. Ook dit keer met mijn neus in de boter, een geweldige en leuke school met net zulke leuke en lieve collega’s.
Inmiddels is mijn leventje dus aardig veranderd. Het juf zijn bevalt me meer dan prima, ik heb een leuke groep. Met 28 kleuters never a dull moment…
Ik maak mijn eigen zon!
Ik ben er klaar mee, he-le-maal klaar! Dan heb ik het – uiteraard – over het weer. Ik klaag dus ik besta, zoiets. Aangezien we het van het weer du moment niet moeten hebben, besloot ik mijn eigen zon te zoeken, mijn eigen warmte. En dat is redelijk eenvoudig, want warmte zit hier bijvoorbeeld volop in de kast. Of liever gezegd, in de fotoboeken in de kast . Plaatjes kijken van mijn lieve kleine speklapbaby’s, daar word je helemaal warm van aan je binnenkantje, heerlijk!
Of, nog warmer word je van filmpjes kijken van de kindjes klein. Zo lief, zo mooi, zo grappig, zo lang geleden en toch voelt het nog net zo warm als gister.
En als ik ze dan boven bezig hoor, zo nu en dan kibbelend (lees: schreeuwend) tegen elkaar dan realiseer ik me dat de tijd zo snel voorbij gaat (gaaaaaap, ik weet het…). Dat de kleine kindjes van de foto’s en uit de filmpjes nog heel dicht bij me zijn en daar ook blijven maar dat ze nu heel groot zijn en zelfs nog dichter bij, dichterbij dan ooit (Bløf, red.)
Ik weet nog hoe ze roken (niet altijd even frips), welke geluidjes ze maakten, hoe ze lachten, hoe ze huilden, hoe hun eerste woordjes klonken…
Zo lief, zo mooi, zo grappig, zo lang geleden en toch voelt het nog net zo warm als gister
En net als ik helemaal warm ben van binnen, hoor ik links en rechts dat de zomer er nu echt aan komt. Bij mij is die al begonnen, zo uit de kast gevallen…
Over afremmen, fabels en feiten…
Vakantie! Het is vakantie! Ruim vijf weken ontzettend bijkomen van het schooljaar 2011-2012. Heel hard op de rem trappen, het was één lange sprint naar de eindstreep! En dat brengt meteen het volgende punt dat ik rechtgezet wil zien.
Relaxte baan hoor, in het onderwijs. Lekker veel vakantie, woensdag vroeg klaar, beetje buiten zitten…
Fabel
Wij leerkrachten hebben meer vakantiedagen.
Want. We moeten ze wel eerst verdienen, bij elkaar werken zeg maar. Is een gemiddelde werkdag er één van ongeveer acht uur, als leerkracht maak je gemiddeld dagen van tien uur. En dan heb ik het niet over de uren die je buiten de school nog met je werk bezig bent. Of wat te denken van de dagen waarop je ’s avonds aansluitend aan je werkdag oudergesprekken voert, soms wel tot half elf…
Fabel
Op woensdag lekker vroeg klaar, 12 uur!
Geen juf of meester die het lukt om voor drie uur, half vier het pand te verlaten. Tenzij je de administratie meeneemt naar huis, of het lokaal achterlaat alsof er zojuist een heftige oorlog heeft gewoed.
Overdenken
Lekker veel buiten spelen bij de kleuters. Dat is waar, het is extra genieten in het zonnetje. Denkt u ook aan ons als we in de herfststormen buiten spelen? Of in koude tijden?
Feit
Het is een geweldig vak, geeft veel voldoening en is elke minuut die je zwoegt meer dan waard! Mij hoor je dan ook niet zeuren. Stopt de meerderheid van de Nederlandse bevolking dan eindelijk eens met die vooroordelen de lucht in te slingeren?
Afgelopen week nam ik afscheid. Van mijn twee groepen, groep vier en de kleutergroep, en van school. Een fantastische school waar ik me vanaf dag één thuis heb gevoeld. Fijne collega’s, blijvende vriendschappen zijn gesloten en de nodige tranen hebben mijn ogen verlaten.
Als ik die kleine kleutertjes zag lopen, hand in hand op weg naar de vakantie en een nieuwe groep straks in augustus. Toen de meiden van groep vier afgelopen donderdag snikkend binnen kwamen omdat ik weg ging. Ook zij gaan naar een nieuwe groep, nieuwe juf of meester.
Mijn nieuwe school is de buurvrouw van mijn huidige (tot 1 augustus = feit) school. Dat betekent dat ik zowel mijn collega’s als mijn kleuters nog vaak zal zien. Ik krijg daar namelijk ook een kleutergroep en we spelen op hetzelfde plein. Mijn lokaal grenst ook nog eens aan dat speelplein dus ook als ik niet buiten ben zullen er de nodige kleuterkloppers voorbij komen. Tot groot genoegen van mijn kant overigens…